Pijn in de milt: oorzaken en behandelingen
Er zijn verschillende factoren die pijn in de milt kunnen veroorzaken. De oorzaken variëren van een of andere verwonding tot ziekten als amyloïdose, mononucleose, sikkelcelanemie, leukemie en hepatitis.
Bovendien kan naast pijn ook een ontsteking optreden. De behandeling hangt af van de oorzaak.
En hoewel de milt belangrijk is, omdat hij helpt bloed te filteren en witte bloedcellen op te slaan, is het ook mogelijk zonder te leven. Hoewel in dat geval de reactie van het immuunsysteem beïnvloed zou worden.
Wat is de milt en wat zijn zijn functies?
De milt is een klein eivormig orgaan met sponsachtig weefsel. Het meet ongeveer 12 centimeter en weegt ongeveer 150 gram.
Het bevindt zich in de buikholte, aan de linkerkant. Het kan achter de maag liggen, vlak onder het middenrif.
De functies van de milt houden verband met de filtratie van bloed:
- Verwijdert beschadigde of verouderde rode bloedcellen die niet meer functioneren.
- Helpt bij de aanmaak van rode bloedcellen, vooral als er een probleem in het beenmerg is.
- Slaat bloed op (tot 250 kubieke centimeter) en levert het in geval van nood.
- Het neemt deel aan de aanmaak en opslag van lymfocyten, dat zijn witte bloedcellen van het immuunsysteem.
- Het helpt bij het identificeren van virussen en bacteriën, waardoor ze beschikbaar worden voor eliminatie.
Het is passend erop te wijzen dat er in de milt een rode pulp en een witte pulp is. De eerste vervult de functies die met de rode bloedcellen te maken hebben; terwijl de tweede voor de lymfocyten zorgt.
Vind je dit artikel leuk? Je vindt het misschien ook leuk om te lezen:
Plantaardige oplossingen om je lymfestelsel te reinigen
Belangrijkste oorzaken van pijn in de milt
Verschillende aandoeningen of verwondingen kunnen pijn in de milt veroorzaken, waardoor hij ontstoken raakt en de vervulling van zijn functies verandert. Laten we eens kijken wat ze zijn.
1. Ruptuur van de milt
Ondanks zijn ligging, midden tussen verschillende organen, is het mogelijk dat de milt scheurt. Hoewel het niet erg vaak voorkomt. De geschatte incidentie is ongeveer 0,1%, volgens studies (Spaanse link).
Dit kan gebeuren door trauma of klappen, bij auto-ongelukken, sportblessures, vallen en gevechten. Een ribfractuur is ook oorzakelijk. Zelfs spontane breuken (Spaanse link) zijn gemeld.
2. Vergrote milt
Een vergrote milt kan geen symptomen veroorzaken. Hoewel het zich in sommige gevallen manifesteert met pijn, en ook met een gevoel van druk in de buik. Dit kan zich uitstrekken naar de zijkant en tot aan de schouder. Het wordt vaak meer gevoeld bij diep ademhalen.
De persoon ervaart een vol gevoel, ook al heeft hij of zij weinig gegeten. Ook de frequentie van infecties kan toenemen. Af en toe zijn er slijmvliesbloedingen en blauwe plekken. Vergroting van de milt of splenomegalie (Spaanse link) kan het gevolg zijn van verschillende ziektebeelden:
- Syfilis.
- Malaria
- Leukemie.
- Lymfoom.
- Trombiose.
- Sarcoïdose.
- Endocarditis.
- Ziekte van Pfeiffer.
- Hemolytische anemie.
- Ziekte van Gaucher.
- Ziekte van Niemann-Pick.
3. Toename of verandering van de functies van het orgaan
Ziekten of het gebruik van bepaalde medicijnen kunnen een verandering in de functies van de milt veroorzaken. Dan kan de productie van bloedcellen beïnvloed worden, wat vergroting veroorzaakt, en ook pijn.
Onder de voornaamste ziekten die met dit proces te maken hebben worden er enkele genoemd die ook ontstekingen veroorzaken:
- Pernicieuze anemie.
- Thalassemie en trombocytopenie.
- Sikkelcelanemie.
- Reumatoïde artritis.
- Cytomegalovirus infectie.
- Virale hepatitis.
- Miliaire tuberculose.
- Leishmaniasis.
In al deze gevallen neemt de belasting van het immuunsysteem toe, waardoor de milt onder druk komt te staan en harder moet werken. Dit beïnvloedt zijn normale werking.
4. Infiltratie
Er zijn ziekten die infiltratie van cellen veroorzaken, waardoor verschillende organen worden aangetast. Dit kan zowel vergroting als pijn in de milt veroorzaken.
Zulke ziekten zijn onder andere amyloïdose, myeloproliferatief syndroom, leukemie, verschillende soorten lymfomen en uitgezaaide tumoren.
5. Leveraandoeningen
De lever en de milt zijn nauw verwant. Soms kunnen aandoeningen van de lever, zoals levercirrose, ook ontstekingen en pijn in de milt veroorzaken.
We denken dat je dit artikel misschien ook interessant vindt om te lezen:
Alles wat je over hematologische aandoeningen moet weten
Hoe wordt de diagnose gesteld?
In sommige gevallen kunnen er bij abnormale groei van de milt geen symptomen zijn. Het kan ontdekt worden tijdens een routine lichamelijk onderzoek, want de arts zou de milt niet moeten kunnen voelen, tenzij hij vergroot is.
Maar als er pijn is in de milt of in het gebied waar hij ligt, en er een probleem vermoed wordt, kan beeldvorming plaatsvinden door middel van röntgenfoto’s van de buik, echografie, CT-scans of kernspinresonantie.
Deze tests kunnen de grootte van de milt bepalen, en ook of hij andere organen samendrukt. Evenals de bloedtoevoer evalueren.
Anderzijds helpen bloedonderzoeken de oorzaak van de miltvergroting te achterhalen, door de hoeveelheden eiwit te meten. Een beenmergonderzoek kan ook gedaan worden om leukemie of lymfeklierkanker uit te sluiten.
Tenslotte wordt, als het orgaan operatief verwijderd is, een weefselbiopsie gedaan om te zien of de oorzaak van de hypertrofie met een ziekte te maken heeft.
Behandeling van pijn in de milt
Er zijn verschillende redenen waarom pijn in de milt kan optreden. De behandeling zal afhangen van de oorzaken.
De behandeling is er meestal op gericht de onderliggende pathologie aan te pakken. Als het te maken heeft met pernicieuze anemie, bijvoorbeeld, worden vitamine B12-injecties aanbevolen; als het te maken heeft met lymfomen, wordt chemotherapie of radiotherapie toegepast.
Opgemerkt moet worden dat wanneer dit orgaan aangetast is, herhaaldelijk infecties optreden. Daarom worden samen met de basisbehandeling antibiotica gebruikt.
Anderzijds, als de milt scheurt en er bloedingen optreden, moet de arts beoordelen wat de beste optie is en voorkomen dat de situatie verergert. Bloedtransfusies zijn meestal nodig.
In dit geval wordt, net als in andere ernstige situaties, meestal een spoedoperatie aanbevolen om het orgaan gedeeltelijk of geheel te verwijderen.
Totale verwijdering kan geïndiceerd zijn bij kanker in de milt, abdominaal trauma, spontane scheuring door leukemie of abcessen.
Is het mogelijk zonder milt te leven?
Ja, het is mogelijk zonder het orgaan te leven, want het is geen vitaal orgaan, in de strikte zin van het woord. Maar ideaal is het niet, want het lichaam is vatbaarder voor infecties.
Bij het ontbreken van de milt passen andere organen van het lichaam zich aan om de verloren functies gedeeltelijk te vervangen, en helpen zo de rode bloedcellen te filteren en antilichamen te produceren.
Om complicaties te voorkomen moet de persoon van wie de milt verwijderd is extra voorzorgsmaatregelen nemen. Dit houdt in dat je polyvalente vaccins krijgt (tegen pneumokokken, meningokokken en griep) en levenslang antibiotica slikt.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Arbonés L, Capdevila J, Ruiz M, Carrion S. Rotura esplénica como complicación de una tuberculosis miliar. Revista Española de Quimioterapia. 2016; 29(2):109-110,
- Báez-García J, Martínez-Hernández M, Iriarte-Gallego G, et al. Ruptura esplénica espontánea secundaria a amiloidosis. Cir Cir. 2010; 78(6): 538-542.
- Castaño C, Pérez Martín R, Mancebo Y, Guerra T. Rotura espontánea de bazo. A propósito de un caso. SEMERGEN, Soc. Esp. Med. Rural Gen. 2007; 33(9): 485-487.
- Gobert D. Esplenomegalia. EMC – Tratado de Medicina. 2013; 17(1): 1-5.
- Guantes Del Vigo M, Hernaiz Argudo L, Insausti Jaca N, et al. Rotura esplénica atraumática: revisión. Sociedad Española de Radiología Médica. 2018. Recuperado de: https://www.piper.espacio-seram.com/index.php/seram/article/download/857/498.
- López-Tomassetti E, Delgado Plasencia L, Arteaga González I, Pallares A, Hernández Siverio N. Rotura no traumática del bazo: experiencia con 10 casos. Gastroenterología y Hepatología. 2007; 30(10): 585-591.