Ranitidine: dosering en voorzorgsmaatregelen

Patiënten nemen ranitidine meestal oraal in. Als deze manier geen optie is, dan zijn er injectieflacons beschikbaar voor intraveneuze of intramusculaire injectie.

Beoordeeld en goedgekeurd door de apotheker Franciele Rohor de Souza.

Geschreven door Equipo Editorial

Laatste update: 22 december, 2022

We gaan het vandaag over de dosering en voorzorgsmaatregelen van ranitidine hebben. Ranitidine is een antihistaminicum met een specifieke en snelle werking. Het vermindert de afscheiding van maagzuur, zowel de uitgescheiden hoeveelheid als de basislijn.

Op deze manier verlaagt ranitidine het volume en de hoeveelheid uitgescheiden zuur en pepsine. De effecten zijn vrij langdurig. Dit is de reden waarom een enkele dosis van 150 mg de maagzuursecretie gedurende 12 uur effectief kan verminderen. Wat moet je dan nog meer over ranitidine weten? Lees verder en we zullen je alle informatie geven.

Een korte geschiedenis van ranitidine

Het farmaceutische bedrijf Glaxo ontwikkelde dit medicijn op basis van cimetidine, het eerste antihistaminicum dat ze ontwikkelden. Op deze manier was ranitidine het resultaat van een ontwerpproces. Onderzoekers wilden de verbinding verfijnen door bepaalde chemische groepen te vervangen.

Met deze resultaten waren ze vervolgens in staat om ranitidine te synthetiseren (Engelse link), dat een beter tolerantieprofiel heeft. Dat wil dus zeggen, de bijwerkingen van de medicatie zijn veel minder.

Het biedt bovendien een langdurige werking en een 4 tot 10 keer groter effect dan cimetidine. Het kwam in 1981 op de markt (Engelse link) en was in 1988 het meest verkochte geneesmiddel op recept. Sindsdien is het voor deze indicaties door nog effectievere geneesmiddelen vervangen.

Wat is histamine?

Histamine is een stof die tot de chemische familie van imidazolen behoort, die bij gelokaliseerde immuunresponsen betrokken is. Het reguleert ook de normale functies in de maag en werkt als een neurotransmitter in het centrale zenuwstelsel (Engelse link).

Neurotransmitters zijn stoffen die het lichaam van nature maakt en waarvan de belangrijkste functie is om de synapsen tussen neuronen te reguleren. Met andere woorden, ze reguleren de chemische reacties tussen neuronen wanneer ze signalen uitzenden.

Op deze manier worden de elektrische verbindingen dan completer en ontstaan er veel meer mogelijkheden. Als neurotransmitters niet zouden bestaan en neuronen gewoon als ‘draden’ zouden werken, dan zou het zenuwstelsel niet veel van zijn functies kunnen uitvoeren.

Aan de andere kant is er nieuw bewijs dat aantoont dat histamine ook een rol bij de chemotaxis van witte bloedcellen speelt, zoals eosinofielen. Wetenschappers zijn al sinds de jaren vijftig op de hoogte van histamine. Ze hebben echter pas onlangs de functies ervan in het lichaam ontdekt.

Indicaties

De indicaties voor dit medicijn houden verband met het vermogen om histamine H2-receptoren te antagoniseren. Hieronder kunnen we onder andere de volgende noemen:

• Zweer van de twaalfvingerige darm.
• Goedaardige maagzweer.
• Maagreflux en behandeling van bijbehorende symptomen.
• Het syndroom van Zollinger-Ellison.
• Behandeling van slokdarm- en maagbloeding met hypersecretie en preventie van terugkerende bloeding bij patiënten met een bloedende maagzweer.

Naast de bovengenoemde indicaties, schrijven artsen ranitidine ook voor ter voorkoming van gastro-intestinale bloeding veroorzaakt door stresszweren bij ernstig zieken.

Het wordt ook preoperatief aan patiënten toegediend met een risico op zuuraspiratiesyndroom, bekend als het Mendelson-syndroom (Engelse link). Artsen geven het bovendien vaak aan moeders tijdens de bevalling.

Dosering

Ranitidine is een oraal medicijn. Als deze methode niet kan worden gebruikt, dan zijn er injectieflacons beschikbaar voor intraveneuze of intramusculaire injectie. Artsen nemen echter meestal alleen hun toevlucht tot deze toedieningsweg in een ziekenhuisomgeving. Afhankelijk van de indicatie waarvoor ranitidine is voorgeschreven, zal de concentratie variëren.

• Duodenumzweer bij volwassenen: De dosis is 150 mg om de 12 uur of 300 mg ‘s nachts gedurende 4-6 weken. Voor kinderen is het 2 mg per kilogram lichaamsgewicht om de 12 uur.
• Maagzweer bij volwassenen: 150 mg om de 12 uur of 300 mg ‘s nachts gedurende 6-8 weken. Voor bijbehorende symptomen is de dosis 150 mg om de 12 uur gedurende 2 weken en de behandeling kan worden verlengd als de initiële respons zwak is.
• Zollinger-Ellison-syndroom: de startdosis is 150 mg om de 8 uur. De arts kan de dosis stapsgewijs verhogen, afhankelijk van de reactie van de patiënt. De maximale dosis voor dit medicijn is echter 6 gram per dag.

Voor andere indicaties moet de bijsluiter van het geneesmiddel (Engelse link) worden geraadpleegd. Het bevat namelijk alle belangrijke informatie met betrekking tot ranitidine.

Voorzorgsmaatregelen bij het gebruik van ranitidine

Voordat je ranitidine gebruikt, is het belangrijk om van mogelijke bijwerkingen en contra-indicaties op de hoogte te zijn en dus de juiste voorzorgsmaatregelen te nemen.

Bij het gebruik van ranitidine moeten patiënten in verschillende situaties waarbij dosisaanpassing nodig is voorzorgsmaatregelen nemen om ernstige complicaties te voorkomen. Dat is dus het geval voor patiënten met enkele van de volgende aandoeningen:

• Nierinsufficiëntie: de dosis moet worden aangepast.
• Interferentie bij de diagnose van carcinoom: ranitidine kan de symptomen van dit type kanker vertragen, wat de diagnose kan vertragen.
• Interferentie bij andere diagnostische tests.
• Zwangerschap en borstvoeding.

Conclusie

Samenvattend is ranitidine een medicijn dat op grote schaal wordt gebruikt. Het is een antihistaminicum dat op recept verkrijgbaar is bij een arts. Patiënten dienen de gebruiksaanbevelingen van hun arts op te volgen. Dit medicijn is namelijk niet vrij van bijwerkingen en kan een aantal complicaties veroorzaken.