Hoe is het om met misofonie te leven?

Voor degenen die met misofonie leven kan dit een marteling zijn, tenzij ze de juiste strategieën ontwikkelen om met de situatie om te gaan. Dit zeldzame probleem wordt niet eens erkend als een officiële ziekte.

Misofonie is een van die aandoeningen die voor bijna iedereen onzichtbaar blijft. Degenen die wel met misofonie leven, leven in absolute marteling als gevolg van nietsbetekenende geluiden die de meeste andere mensen niet eens opmerken. Bijvoorbeeld het geluid van een persoon die kauwgom kauwt, het gekletter van de regen of het krassen van een potlood of pen op papier.

Wat alles nog erger maakt, is dat veel gezondheidswerkers de klachten van mensen die misofonie ervaren, negeren. Ze hebben de neiging om deze patiënten te bestempelen als maniakken, bipolair of schizofreen.

Leven met misofonie is niet iets makkelijks. Patiënten hebben niet alleen te maken met het lijden dat ze ondervinden door voortdurende ondraaglijke prikkels. Ze moeten ook het hoofd bieden aan het algemene gebrek aan begrip voor het probleem. Bovendien is er momenteel geen behandeling beschikbaar voor deze selectieve overgevoeligheid voor geluid.

Wat is misofonie?

De term misofonie betekent letterlijk ‘haat jegens lawaai’. Het verwijst naar een aandoening waarbij individuen een onevenredige afwijzing van alledaagse geluiden uiten. Het wordt gedefinieerd als een pathologische vorm van akoestische gevoeligheid.

Wanneer mensen met deze aandoening bepaalde geluiden horen, ervaren ze irritatie en een verlangen om te schreeuwen of ergens tegenaan te slaan. Geluiden die zo vaak voorkomen als ademhalingsgeluiden, kunnen gevoelens van woede, onrust en paniek veroorzaken.

Niet alle mensen met misofonie zijn gevoelig voor dezelfde geluiden. De meestvoorkomende triggers hebben te maken met eten (kauwen, slurpen, slikken, enz.). Maar ook vervelende geluiden zoals het kraken van een stoel of het tikken van vingers kunnen een trigger zijn.

De oorzaken en symptomen van misofonie

Misofonie werd pas in de jaren ’90 erkend als een medisch probleem. De wetenschappelijke gemeenschap moet het echter nog als een ziekte accepteren. Tot op heden zijn er maar weinig artsen die bekwaam zijn in het diagnosticeren van misofonie.

Alles lijkt erop te wijzen dat mensen aan deze aandoening lijden door een neurologisch probleem. Volgens beschikbaar onderzoek vertonen deze individuen ongebruikelijke activiteit in het voorste deel van de insula (insula anterior). Experts geloven dat er een anomalie is in de verwerking van emoties, afgeleid van perceptie.

Dit probleem wordt meer als een symptoom dan als een klinische aandoening op zichzelf gecatalogiseerd. Het verschijnt meestal tijdens de kindertijd, maar er zijn gevallen van misofonie die later in het leven optreden. Behalve de extreme selectieve gevoeligheid voor geluid en de onrust die dit veroorzaakt, zijn er geen andere zichtbare manifestaties van deze aandoening.

Er zijn geen specifieke tests om te bepalen of iemand aan misofonie lijdt of niet. De diagnose is veelal het resultaat van het observeren van de reactie van iemand op bepaalde geluiden. Hoewel veel mensen een afkeer hebben van bepaalde geluiden, vertonen degenen die met misofonie leven onevenredige reacties.

Hoe is het om met misofonie te leven?

Misofonie verandert iemands leven volledig. Een van de eerste gevolgen is sociaal isolement en het verlies van het gezinsondersteuningssysteem.

Afhankelijk van hoe groot iemands intolerantie is voor alledaagse geluiden, kan het nodig zijn dat hij of zij zich van anderen afzondert om extreem ongemak en onrust te voorkomen. Dit is vooral nodig omdat de afkeer die de persoon voelt bijna altijd te maken heeft met geluiden die een ander maakt.

De situatie kan erg vermoeiend zijn en verhindert dat een individu ergens anders dan thuis werkt, omdat hij of zij anders constant aan geluiden wordt blootgesteld. Het onvermogen om geluiden zoals van een toetsenbord van een computer of de ademhaling van iemand anders te elimineren, beperkt iemands kansen op sociale integratie.

Degenen die met misofonie leven, kiezen er soms voor om een koptelefoon te gebruiken en de hele tijd naar muziek te luisteren, omdat de meesten geen afkeer hebben van melodieus geluid.

Hierdoor kunnen ze afstand nemen van de geluiden in hun omgeving. Op dezelfde manier kunnen mensen oordopjes, geluiddempende koptelefoons of geluiddempende helmen gebruiken.

Kan er iets aan gedaan worden?

Momenteel is er geen behandeling voor misofonie. Toch zijn er verschillende onderzoeken gaande met betrekking tot deze kwestie. In de tussentijd moeten patiënten werken aan het ontwikkelen van adaptief gedrag. Met andere woorden, ontdek strategieën die de noodzaak van sociaal isolement voorkomen. Vooral psychotherapie kan in deze gevallen helpen.

Ontspannings- en meditatietechnieken kunnen ook goed zijn. Ze bieden effectieve hulpmiddelen om angst en onrust te overwinnen zodra dit zich voordoet. In elk geval is het belangrijk dat patiënten met hun goede vrienden en familie praten, zodat ze zich bewust kunnen zijn van de aandoening en deze beter kunnen begrijpen.