Symptomen en behandelingen van de trigger finger

Een trigger finger is een probleem dat de handbeweging aanzienlijk kan beïnvloeden. Je kunt het beste je zorgverlener raadplegen wanneer de eerste symptomen optreden om de prognose te verbeteren.

We gaan het vandaag over de symptomen en behandelingen van de trigger finger hebben. Een trigger finger is een aandoening die de beweging van de vinger beperkt en kan voorkomen dat deze buigt. In feite loopt het meestal vast en om het uit te rekken of te buigen, moet je het vastklikken, zoals een veer doet wanneer hij uitrekt en vervolgens wordt losgelaten.

Een probleem in de lange pezen, ook wel flexoren genoemd, veroorzaakt deze afwijking. Deze pezen glijden door een soort tunnel, de peesmantel, die hen omgeeft. Wanneer dat omhulsel geïrriteerd en ontstoken raakt, dan wordt de tunnel smaller en wordt beweging moeilijk.

In de meest ernstige gevallen vergrendelt de trigger finger zich in de gebogen positie en kan deze niet bewegen. Een andere naam voor deze aandoening is stenose tenosynovitis en het komt vaker bij vrouwen en mensen met diabetes voor.

Symptomen van een trigger finger

De trigger finger kan in elke vinger van de hand voorkomen, inclusief de duim. In feite heeft het bijna altijd op meer dan één vinger invloed, zelfs op beide handen. De aandoening is progressief en begint meestal met aanhoudende pijn aan de basis van de vinger. De eerste symptomen van een trigger finger zijn meestal als volgt:

• Er verschijnt een knobbel rond de basis van de vinger, richting de palm van de hand.
• De spier in de basis van de vinger voelt zacht en gevoelig aan.
• Er is een gevoel van stijfheid in de vinger, vooral in de ochtenduren.
• Bij het maken van een beweging maakt de vinger een klik geluid.

Wanneer de trigger finger vordert, blijft deze in de gebogen positie vastzitten en rekt hij plotseling uit. In meer gevorderde stadia loopt hij vast en kan niet meer uitrekken.

Diagnose

De basis voor de diagnose van een trigger finger is een lichamelijk onderzoek door de arts. Wanneer de patiënt een beweging met het getroffen gebied maakt, maakt hij een klik geluid, wat voor deze afwijking kenmerkend is.

De arts voltooit het lichamelijk onderzoek door de patiënt te vragen zijn hand te openen en te sluiten. De professional zal ook de handpalm en de basis van de vingers controleren en naar de manifestaties van pijn en de tekenen van blokkering informeren. Hierna is het mogelijk om de diagnose te bevestigen.

Behandelingen voor een trigger finger

De behandelingen van een trigger finger hangen af van de toestand van de vinger en de tijd die is verstreken tussen het begin van de ziekte en het bezoek aan de arts. Over het algemeen zijn er drie manieren om het aan te pakken: medicatie, therapie en chirurgie.

Medicatie

Het gebruik van medicijnen helpt pijn te verlichten en ontstekingen te verminderen, waardoor beweging makkelijker gaat. Over het algemeen schrijven artsen niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen voor.

Denk hierbij bijvoorbeeld aan ibuprofen, naproxen en andere soortgelijke geneesmiddelen. Deze maatregel dient om de symptomen te verbeteren, maar lost het probleem niet op.

Fysiotherapie

Een trigger finger kan ook met therapeutische fysiotherapeutische maatregelen worden behandeld. Enkele van deze maatregel kunnen onder andere de volgende zijn:

• Rust: Het grijpen, vasthouden of trillen van machine-activiteiten wordt gedurende vier tot zes weken vermeden. Als rust niet mogelijk is, dan moet er een gewatteerde handschoen worden gebruikt.
• Spalken: zorgt ervoor dat de vinger gestrekt blijft en wordt alleen ‘s nachts gedragen. Het wordt meestal anderhalve maand gedragen.
• Rustige oefeningen: een aantal handrekoefeningen kunnen worden voorgeschreven om het bewegingsbereik te verbeteren.
• Warmte en koud: afwisselende warmte en ijs helpen zwelling en pijn te verminderen.
• Onderdompeling in warm water: Door de hand meerdere keren per dag onder te dompelen in warm water, kunnen de pezen ontspannen en worden de symptomen verlicht.

Operaties van een trigger finger

Als medicatie en therapie niet werken, dan moet men een operatie ondergaan. Soms worden de volgende procedures vóór de operatie nog geprobeerd om een operatie te voorkomen:

• Steroïde injectie (Spaanse link): toegepast op de peesmantel, helpt het om ontstekingen te verminderen. Het kan een jaar of langer effectief zijn, maar soms is het nodig om het in meer dan één sessie toe te passen.
• Percutane afgifte (Spaanse link): dit bestaat uit het inbrengen van een dikke naald in de ontstoken pees, na toediening van anesthesie, waardoor de compressie die de pees verstopt ongedaan wordt gemaakt.

Als deze procedures niet werken, dan heeft de patiënt een operatie nodig. Dit is een poliklinische procedure die uit een incisie in het gecomprimeerde gebied bestaat om de peesmantel door te snijden. Het grootste risico is infectie of ondoelmatigheid van de operatie.

Risicofactoren voor een trigger finger

Diabetes is een risicofactor voor de trigger finger, omdat het bij deze patiënten vaker voorkomt. Er zijn een aantal mensen die de neiging hebben om gemakkelijker een trigger finger te ontwikkelen. De bekende risicofactoren zijn als volgt (Spaanse link):

• Leeftijd: mensen ouder dan 40 en jonger dan 60.
• Ziekten: Diabetes hebben, aan hypothyreoïdie lijden, aan reumatoïde artritis lijden of tuberculose hebben.
• Een operatie voor carpaaltunnelsyndroom hebben ondergaan.
• Herhaalde activiteiten: het uitvoeren van taken of werk die herhaaldelijk vastgrijpen vereisen.

Een aandoening met verschillende behandelingen

Een trigger finger is een aandoening die de kwaliteit van leven aanzienlijk kan veranderen. Het is in deze gevallen daarom het meest aan te raden om je aan de nieuwe omstandigheden aan te passen en grijpbewegingen te vermijden. Als die bewegingen onmogelijk te vermijden zijn, dan is het belangrijk om efficiënte beschermingsmaatregelen te evalueren.

Het is ook belangrijk om op te merken dat geen van de beschikbare behandelingen honderd procent effectief is. Een hoog percentage patiënten verbetert echter na injecties met corticosteroïden, en er zijn ook succesvolle oplossingen met een operatie. Het vooruitzicht is bemoedigend.