Hoe een longontsteking het lichaam beïnvloedt

Een longontsteking is wereldwijd een veelvoorkomende ziekte, dus het is gebruikelijk dat mensen zich afvragen hoe een longontsteking het lichaam beïnvloedt. Zoals we in het volgende artikel zullen zien, zijn de effecten van een longontsteking van een aantal factoren afhankelijk, waaronder de patiënt en het micro-organisme dat de infectie veroorzaakt.

In het artikel van vandaag gaan we het hebben over hoe een longontsteking het lichaam beïnvloedt. Een longontsteking is een infectie die de longblaasjes aantast. Dit zijn kleine zakjes bedekt met bloedvaten die de gasuitwisseling uitvoeren.

Met andere woorden, ze zijn verantwoordelijk voor het verdrijven van koolstofdioxide (CO2) en vangen zuurstof van buitenaf op. De vraag hoe een longontsteking het lichaam beïnvloedt is zo belangrijk, omdat deze gasuitwisseling zo’n vitaal proces is.

Er zijn naar schatting (Spaanse link) 2 tot 10 gevallen van longontsteking per 1.000 inwoners per jaar. In die gevallen is er tussen de 20% en 35% een ziekenhuisopname nodig.

Bij patiënten met andere ziekten is de mortaliteit 1%, maar deze kan tot 40% bij opgenomen patiënten oplopen, vooral die op de intensive care. Afhankelijk van de situatie van een patiënt kan een longontsteking dodelijk zijn.

In dit artikel leggen we het proces uit dat je lichaam doorloopt vanaf het moment van infectie tot aan het optreden van de ziekte. We laten daarbij zien hoe een longontsteking het lichaam beïnvloedt.

Hoe een longontsteking het lichaam beïnvloedt

Een longontsteking is het gevolg van twee afzonderlijke aandoeningen die tegelijkertijd in het lichaam voorkomen. Het gaat hierbij dan om de volgende twee aandoeningen:

1. Het verschijnen van micro-organismen in de longblaasjes en hun daaropvolgende verspreiding.
2. Een ontstekingsreactie van de gastheer, die de klinische manifestaties en de ernst van de ziekte zal beïnvloeden.

Hoe bereiken deze micro-organismen de longen?

Bacteriën, virussen, schimmels en parasieten kunnen allemaal een longontsteking veroorzaken, maar meestal zijn bacteriën en virussen de oorzaak. Momenteel identificeren experts steeds meer virussen en de veroorzakers van een longontsteking. Er zijn twee soorten longontsteking die kunnen voorkomen:

• Longontsteking als gevolg van een virale infectie: dit wordt primaire longontsteking genoemd. Longontsteking geassocieerd met SARS-COV-2 (COVID-19) valt bijvoorbeeld in deze categorie.
• Bacteriële longontsteking na een virale infectie van de luchtwegen. Zo is bacteriële longontsteking een veel voorkomende complicatie van de griep.

Onze luchtwegen worden constant aan micro-organismen blootgesteld. Bacteriën, virussen en andere micro-organismen kunnen op de volgende manieren kolonies in onze longen vormen.

1. Inademen van micro-organismen in de keel

Onze ademhalings- en spijsverteringssysteem is dankzij de keelholte nauw met elkaar verbonden. De keelholte verbindt de neus en de mond met het strottenhoofd (ademhalingsstelsel) en de slokdarm (spijsverteringsstelsel).

Het voedsel dat we eten, nadat het door de keelholte is gegaan, mag alleen de slokdarm binnendringen. Tegelijkertijd kan alleen lucht het keelholte binnendringen. We hebben daarom een structuur die bekend staat als de strotklep die het strottenhoofd sluit en voedsel naar de slokdarm leidt.

Alle mensen hebben bacteriën en soms zelfs virussen in onze neusholten of mondholtes die normaal gesproken geen schade veroorzaken. Het strottenhoofd, de luchtpijp, de bronchiën en de longen moeten echter steriel blijven.

Met andere woorden, ze mogen geen micro-organismen bevatten, omdat dit tot een infectie kan leiden. Zoals we hebben uitgelegd, mag daarom alleen lucht de keelholte binnendringen.

Terwijl we slapen, ontspannen de spieren van de keel en de strotklep, wat microaspiraties kan veroorzaken. Dit verwijst naar het doorgeven van kleine hoeveelheden speeksel, voedsel enz. kan de slokdarm naar de keelholte.

Deze microaspiraties kunnen micro-organismen bevatten die, nadat ze door het keelholte zijn gegaan, de longen bereiken. Dit is het mechanisme dat bij de overgrote meerderheid van mensen voorkomt die een longontsteking ontwikkelen, evenals bij gezonde mensen zonder ziekte.

Tegelijkertijd hebben sommige mensen onvoldoende controle over hun strotklepje. Dit zorgt ervoor dat ze enorme aspiraties van voedsel, dranken of speeksel naar hun keelholte hebben. Als gevolg hiervan vindt kolonisatie in hun longen plaats.

2. Inhalatie-verspreiding

Mensen inhaleren regelmatig kleine hoeveelheden micro-organismen uit de lucht, die hun weg naar onze luchtwegen kunnen vinden. Deze micro-organismen kunnen van een geïnfecteerde persoon afkomstig zijn die zonder bescherming hoest of niest, waardoor de omgeving wordt besmet.

3. Hematogene verspreiding

Dit infectiemechanisme komt normaal gesproken voor bij mensen met een gecompromitteerd immuunsysteem, ook wel immunosuppressieve personen genoemd. Met andere woorden, hun lichaam heeft geen sterk afweermechanisme om infecties te bestrijden.

Deze mensen hebben bijvoorbeeld bacteriën die in hun bloed circuleren. Vervolgens kunnen deze bacteriën naar hun luchtwegen gaan en later hun longen aantasten. Over het algemeen omvat hematogene verspreiding het doorgeven van micro-organismen van het bloed naar de longen. Gelukkig is dit type besmetting zeer zeldzaam.

4. Als gevolg van een infectie in het borstvlies of het mediastinum

De longen zijn omgeven door een laag die bekend staat als het borstvlies. Dit membraan kan geïnfecteerd raken, waardoor de infectie zich naar de longen kan verspreiden.

Bovendien vinden we tussen de longen verschillende structuren die het mediastinum vormen, waar we bijvoorbeeld de long vinden. Soms kan deze zone ook last hebben van infecties die zich naar de longen kunnen verspreiden.

5. In het ziekenhuis opgelopen longontsteking

In het ziekenhuis kunnen mensen die worden opgenomen vanwege andere ziekten, een longontsteking krijgen. Het meestvoorkomende besmettingsmechanisme van dit type longontsteking heeft met beademingsapparatuur te maken. Met andere woorden, het komt voor bij geïntubeerde patiënten of patiënten aan de beademingsapparatuur.

Intubatie bestaat uit het direct doorlaten van een buis vanaf de buitenkant van het strottenhoofd. Dit voorkomt dat de strotklep zijn werk doet om de luchtwegen vrij van micro-organismen te houden. Pathogenen van buitenaf vinden het dan gemakkelijker om de longen binnen te dringen en een infectie te veroorzaken.

Intubatie mag daarom alleen in speciale situaties plaatsvinden waarin het leven van een patiënt in gevaar is en hij of zij op geen enkele andere manier kan ademen.

Afweermechanisme

Als deze micro-organismen de longen binnendringen, worden ze normaal gesproken gemakkelijk geëlimineerd door de afweermechanismen (Engelse link) van ons lichaam, waaronder:

• De hoestreflex, die helpt bij het verwijderen van slijm en vreemde stoffen.
• De trilhaartjes van de cellen die de pulmonale luchtwegen bedekken, die voorkomen dat micro-organismen de longen binnendringen. Deze trilhaartjes zijn kleine mobiele filamenten die slijm en vreemde stoffen naar boven duwen om door niezen te worden verdreven.
• De cellen van de longen produceren stoffen die micro-organismen aanvallen en vernietigen.
• In de longen bevinden zich cellen uit het afweersysteem van het lichaam. Deze cellen zijn van nature aanwezig en beschermen de longblaasjes. Ze worden alveolaire macrofagen genoemd en hun functie is om micro-organismen te ‘eten’ en ze te doden.

Wanneer deze afweermechanismen falen, dan is het micro-organisme zeer krachtig of heeft de persoon een grote hoeveelheid van het micro-organisme ingeademd. Als gevolg hiervan ontwikkelt zich een longontsteking.

Hoe reageert het lichaam?

Als de primaire afweermechanismen het micro-organisme niet hebben kunnen verdrijven, dan verwerkt ons lichaam een ontstekingsreactie. Deze ontstekingsreactie wordt veroorzaakt door het vrijkomen van stoffen door de alveolaire macrofagen:

• Stoffen die koorts veroorzaken. Het lichaam produceert deze reactie, omdat hogere temperaturen de deactivering van micro-organismen kunnen veroorzaken en deze gemakkelijker kunnen vernietigen.
• Stoffen die andere afweercellen aantrekken, zoals neutrofielen. Tegelijkertijd produceren neutrofielen etterende afscheidingen. Deze kunnen de longblaasjes bedekken en voorkomen dat ze de gasuitwisseling uitvoeren. Dit veroorzaakt verstikking, omdat zuurstof het bloed niet bereikt.

Om dit beter te begrijpen, gebruiken we de volgende analogie. De alveolaire macrofagen zijn soldaten aan het front van de strijd. Als ze echter beseffen dat ze verliezen, dan roepen ze op tot versterking om hen te helpen om de vijand te overwinnen. Deze versterkingen vormen de rest van de verdedigingscellen.

De versterkingen die de macrofagen aantrekken, kunnen echter tot klinische manifestaties leiden die schadelijk zijn voor de gastheer. Om te voorkomen dat het lichaam deze afweerreactie produceert, moet de patiënt de juiste behandeling krijgen om het micro-organisme te elimineren.

Conclusie: hoe een longontsteking het lichaam beïnvloedt

Concluderend moeten we dus begrijpen dat de klinische manifestaties van een longontsteking niet door de ziekteverwekker zelf worden veroorzaakt.

Ze zijn eerder het resultaat van de ontstekingsreactie van een persoon. Mensen met een sterker immuunsysteem zullen daarom meer symptomen hebben dan een persoon met een aangetast immuunsysteem.