Wanneer je huilen niet langer kan bedwingen
Mijn behoefte om eens goed te huilen is geen teken van zwakte of een gebrek aan sterkte om tegen het gevoel te gevechten. Het is ook geen verlangen op alles op te geven wat ik al bereikt heb. Het verlangen komt na een periode waarin je je erg sterk hebt voorgedaan en waarna je behoefte hebt om alles even los te laten.
Mensen zien andere mensen die huilen nog altijd als zwakke personen. Je vervloekt jezelf misschien wel als je de tranen voelt opkomen wanneer je denkt aan al hetgeen waarmee je de laatste tijd te maken kreeg.
Om de ene moeilijke situatie na de andere te overwinnen, om steeds de steunpilaar te zijn in je gezin, om altijd klaar te staan terwijl jij het ook moeilijk hebt…. Je legt jezelf op om altijd sterk te zijn terwijl alles rondom ons ook geen constante is.
Zelfs de sterkste bomen worden weggeveegd bij een tsunami
En dan huil je en laat je alles gaan. Dit is heel normaal. Zelfs de sterkste boom is niet bestand tegen de kracht van een tsunami. Je bent niet gemaakt van steen en er gebeurt zoveel om je heen. Het slechtste wat je kan doen, is tegen de tranen vechten of ze inslikken en doen alsof er niets aan de hand is.
Vroeg of laat moeten ze je lichaam toch verlaten. Hoe hard je er ook tegen vecht, het breekpunt zal komen. Niemand kan elke dag van het leven sterk zijn. Het is nog moeilijker wanneer het lijkt alsof iedereen zich tegen jou gekeerd heeft.
Dus huil. Laat alle woede, frustratie en vermoeidheid die je in je meedraagt naar buiten. Je zal je nadien veel beter voelen. Iedereen heeft af en toe behoefte aan dat gevoel van opluchting. Het is belangrijk dat je veerkracht toont, maar aan de andere kant moet er ook een manier zijn om alle druk waarmee je te maken krijgt van je af te zetten.
Accepteer dit gegeven en wees niet zo hard voor jezelf.
De behoefte om te huilen wordt veroorzaakt door stress
Het is normaal dat je na een periode van aanhoudende stress en hevige emoties de behoefte voelt om eens goed uit te huilen. Of je het nu wil of niet, stress is een altijd aanwezige factoren in vele aspecten van ons leven en het duikt meestal op op de meest ongelegen momenten.
Soms kan het je helpen om te beseffen dat je gas terug moet nemen of enkele taken af moet stoten.
Stress bestaat uit drie verschillende fases en je moet goed weten hoe je deze fases van elkaar moet onderscheiden. Dit zal je kunnen helpen om opkomende problemen beter aan te kunnen.
De alarmfase
Deze fase treedt op wanneer je in vechtmodus gaat, om je duidelijk te maken dat er iets zwaars te wachten staat. In deze fase denk je niet na, je voert dingen gewoon uit.
De weerstandsfase
Als de vorige fase lang aansleept, ga je geleidelijk aan over naar de tweede fase waarin je jezelf klaarmaakt voor wat er nog komt, wat dit ook mag zijn. Je probeert jezelf sterker te maken, maar eigenlijk raak je hierdoor eerder meer uitgeput.
De uitputtingsfase
De situatie die de stress veroorzaakt is er nog steeds, maar je begint al je kracht te verliezen. Het is op dit moment dat je bijna je breekpunt bereikt hebt en je in huilen gaat uitbarsten. Je bent op zoekt naar bevrijding en opluchting na een lange periode waarin je zo sterk geweest bent.
Stel grenzen vast
Als je deze omstandigheden al eens doorgemaakt hebt, weet je dat het moeilijk is om te voorkomen dat het opnieuw gebeurt. Leer daarom grenzen vast te stellen, waarbij je meer rekening houdt met jezelf en niet meer probeert te doen dan dat je eigenlijk aankan.
- Als ouder, als autoritair persoon, als leidinggevende met heel wat verantwoordelijkheden gebeurt het vaak dat je te veel hooi op je vork neemt.
- Je bent een mens van vlees en bloed, geen machine. Je bent gelimiteerd in je kunnen.
- Daarom is het zo belangrijk om aandacht te schenken aan de fases die we hierboven aanhaalden, zodat je op tijd kan stoppen met schade te berokken aan je zelf.
- Door af en toe op de rem te gaan staan, zal je zelf ook beter beseffen hoeveel je aankan.
Er is echter nog iets belangrijkers dat je moeten leren doen. Je moet accepteren dat je niet altijd de muur kan zijn waartegen anderen kunnen leunen.
Laat jezelf toe om zwak te zijn, om te huilen en in te storten. Alleen als je dit accepteert, zullen de maatregelen om je van de extremen weg te houden werken.
Alleen jij weet hoe ver je kan gaan. Ga niet helemaal tot het uiterste. Als iets te zwaar is, zal je achteraf de negatieve gevolgen moeten dragen. De behoefte om te huilen is iets positiefs en het helpt je.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Linares, R. (2015). Resiliencia o la adversidad como oportunidad. Madrid: Renacimiento.
- Luthar, S. S. (2006). “Resilience in development: A synthesis of research across five decades”. En Cicchetti, D., and Cohen, D. J. Developmental psychopathology: Risk, disorder, and adaptation. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons, pp. 739-795.
- Santos, R. (2013). Levantarse y luchar. Barcelona: Mondadori.
