Open kamerhoekglaucoom: waar bestaat het uit?
Open kamerhoekglaucoom is een oogziekte die tot blindheid kan leiden. Het veroorzaakt namelijk schade aan de oogzenuw die verlies van het gezichtsvermogen in het gezichtsveld veroorzaakt. In veel gevallen veroorzaakt het een verhoogde oogdruk, maar niet altijd.
Hoewel er zowel open kamerhoekglaucoom als gesloten kamerhoekglaucoom is, komt de eerste het meest voor. Deskundigen schatten dat het goed is voor 90% van de gevallen. Het is de tweede of vierde oorzaak van blindheid in de wereld, afhankelijk van de regio (Spaanse link).
Open kamerhoekglaucoom wordt ook wel primair of chronisch glaucoom genoemd. Het is een progressieve aandoening die mogelijk geen symptomen veroorzaakt en daarom vaak onopgemerkt blijft.
De mogelijke oorzaken van open kamerhoekglaucoom
In de meeste gevallen treedt open kamerhoekglaucoom op wanneer de afvoerkanalen van het oog geblokkeerd raken. Dit leidt tot verhoogde intraoculaire druk en vervolgens tot beschadiging van de oogzenuw.
Het drainagesysteem van het oog vormt een hoek van de iris naar het hoornvlies. Van daaruit is het via leidingen met de buitenkant verbonden. Deze aandoening maakt een goede oogdrainage niet mogelijk, omdat de kanalen verstopt of te smal zijn.
Aangezien de vloeistof niet naar buiten loopt, neemt de druk in het oog toe, waardoor de oogzenuw beschadigd raakt. Het vermogen van de patiënt om te zien wordt dus aangetast.
Een aantal oogzenuwen zijn gevoeliger voor oogdruk. Afrikaanse mensen lopen een groter risico om deze ziekte te ontwikkelen, evenals mensen die ouder zijn dan 60, vooral degenen met een Latino afkomst, met een familiegeschiedenis van de aandoening of degenen die aan diabetes lijden.
Belangrijkste symptomen
Open kamerhoekglaucoom ontwikkelt zich heel langzaam en rustig. In de meeste gevallen worden mensen zich ervan bewust dat er iets mis is wanneer ze verlies van het gezichtsvermogen hebben. Tegen die tijd is de oogzenuw dus al zwaar beschadigd.
De getroffenen verliezen aanvankelijk hun perifere of laterale visie. De ziekte heeft alleen invloed op de scherpte en gezichtsscherpte als deze vergevorderd is. Deze aandoening wordt meestal tijdens een routinecontrole gedetecteerd.
Lees ook:
De behandeling van glaucoom ondersteunen
Diagnose van open kamerhoekglaucoom
Open kamerhoekglaucoom moet idealiter vroeg worden opgespoord, voordat de schade aan de oogzenuw gevorderd is. Regelmatige oogonderzoeken zijn de diagnostische tests bij uitstek (Spaanse link).
Degenen die tot risicogroepen behoren, moeten dus periodiek gecontroleerd worden. Het is het beste om de frequentie van de controles als volgt te verhogen naargelang de leeftijd:
- Voor de leeftijd van 40. Elke twee tot vier jaar een controle.
- Leeftijd 40 tot 54. Een keer per jaar of eens in de drie jaar.
- Leeftijd 55 tot 64. Een keer per jaar of eens in de twee jaar.
- 65 jaar of ouder. Eens per zes maanden of één keer per jaar.
Deskundigen kunnen verschillende tests aanvragen om te bepalen of iemand aan open kamerhoekglaucoom lijdt. De meestvoorkomende test zijn onder andere de volgende:
- Tonometrie. Deze test meet de intraoculaire druk (IOP) of druk in het oog.
- Oftalmoscopie. Artsen gebruiken het om in de achterkant van het oog te kijken en de oogzenuw te onderzoeken om mogelijke schade vast te stellen.
- Perimetrie. Een gezichtsveldonderzoek. Het stelt artsen in staat om te bepalen of en in welke mate open kamerhoekglaucoom het gezichtsvermogen van een patiënt beïnvloedt.
- Gonioscopie. Het stelt vast of de hoek tussen de iris en het hoornvlies open en breed of smal en gesloten is.
- Pachymetrie. Deze test meet de dikte van het hoornvlies van het oog (Spaanse link).
Oogartsen kunnen al deze tests of slechts enkele ervan aanvragen. Een open kamerhoekglaucoom is niet altijd gemakkelijk te diagnosticeren en dan kunnen er dus meerdere test nodig zijn.
Behandelingsopties
Laserchirurgie is een van de huidige behandelingsopties voor open kamerhoekglaucoom en ook voor andere visusstoornissen. De behandeling van open kamerhoekglaucoom is dan gericht op het verminderen van de intraoculaire druk.
Er is geen manier om schade aan de oogzenuw te herstellen. De vroege diagnose en behandeling zijn daarom zo belangrijk. Er zijn drie therapeutische strategieën:
- Medicatie, meestal oogdruppels. Ze zorgen ervoor dat de ogen minder vocht produceren of zorgen ervoor dat de vloeistof beter wordt afgevoerd.
- Laserchirurgie. Dit type operatie helpt de ogen vocht beter af te voeren of vermindert de vloeistofproductie in de ogen. Het is een poliklinische chirurgische ingreep die meestal effectief is bij het verminderen van de oogdruk.
- Conventionele chirurgie. In dit geval leiden de chirurgen de vloeistof om, om het defecte afvoersysteem te vermijden. Chirurgen kunnen ook nieuwe afwateringsroutes creëren.
Open kamerhoekglaucoom wordt niet altijd op dezelfde manier behandeld
De voorkeursbehandeling hangt van de toestand van de oogzenuw en de algehele gezondheid van de patiënt af. De oogarts zal dus met hen over de voordelen van elk alternatief praten en zal de meest geschikte aanbevelen, afhankelijk van het geval van de patiënt.
In veel gevallen moeten patiënten die een conventionele of laserchirurgie ondergaan, achteraf medicijnen gebruiken. De positieve effecten van de operatie kunnen na verloop van tijd ook afnemen.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Rueda, Juan C., et al. “Valores de paquimetría en personas sanas y con glaucoma en una población colombiana.” MedUNAB 10.2 (2007): 81-85.
- Gainza, M. (2018). El nervio óptico. eLibros Editorial, Laguna Libros.
- Junyent, L. Q., & Fortó, J. S. (2007). Visión periférica: propuesta de entrenamiento. Apunts. Educación física y deportes, 2(88), 75-80.
- Bindel, M. B., Urquidí, O. G., De la Fuente Torres, M. A., Montes, G. A., Zepeda, M. B., Ordóñez, T. H., & Dávila, J. G. (2001). Glaucoma primario de ángulo abierto. Revista del Hospital General Dr. Manuel Gea González, 4(3), 61-68.
- Gilbert-Lucido, María Eugenia, et al. “Estudio epidemiológico de glaucoma en población mexicana.” Revista Mexicana de Oftalmología 84.2 (2010): 86-90.
- Díez, Rafael Castaneda, Jesús Jiménez Román, and María José Iriarte Barbosa. “Concepto de sospecha de glaucoma de ángulo abierto: definición, diagnóstico y tratamiento.” Revista Mexicana de Oftalmología 88.4 (2014): 153-160.