Kintsugi: de filosofie van het helen van de wonden van de ziel

Kintsugi leert ons dat echte emotionele genezing plaatsvindt wanneer we leren de wonden van de ziel te accepteren en onszelf toestaan ze te voelen. Maak kennis met deze levensfilosofie.

Veel mensen geloven dat emotionele wonden worden overwonnen door de pijn te begraven en een positieve levenshouding aan te nemen. Maar, zoals Kintsugi heel goed weergeeft, emotionele genezing is alleen mogelijk als we onszelf de kans geven om onze innerlijke gebrokenheid te accepteren en te voelen, door ruimte te geven aan verdriet, angst en woede.

Kintsugi is een eeuwenoude Japanse techniek die bestaat uit het repareren van gebroken stukken keramiek. Het vertegenwoordigt echter ook een levensfilosofie die het idee verdedigt dat het geen zin heeft wonden te negeren of te verbergen.

Integendeel, het herwaardeert de schoonheid van de littekens, en bevestigt dat de breuken deel uitmaken van het voorwerp, dat het uniek maakt en zijn identiteit bepaalt.

Wat is Kintsugi?

Kintsugi is een Japanse techniek die erin bestaat de stukken van een gebroken stuk keramiek te nemen en de scheuren ervan te verbinden met een vernis besprenkeld met goud, zodat de gouden littekens in het oog springen. Hoewel het keramische stuk zijn oorspronkelijke vorm terugkrijgt, veranderen deze littekens de essentie ervan in een diepere en uniekere versie.

Vanuit psychologisch oogpunt is kintsugi echter gebruikt als metafoor om te verwijzen naar de confrontatie van moeilijke situaties, de daaruit voortvloeiende emotionele wonden, en het vermogen van de mens om de gebrokenheid van de ziel te helen.

Volgens deze premisse is de sleutel dat we leren de stukken van een gebroken hart samen te voegen door de pijn en de wonden te aanvaarden die verliezen en obstakels in ons veroorzaken. Het zijn deze breuken die ons als mens doen groeien en unieke, mooie individuen laten worden.

Geef ruimte aan pijn om te genezen

Op emotioneel gebied is rouw (Spaans artikel) het proces dat verantwoordelijk is voor het helen van de wonden die het verlies van een baan, een persoon of een project veroorzaakt. Als we het willen overwinnen, is het van vitaal belang dat we ruimte maken voor verdriet, angst en woede. Dat wil zeggen, we moeten al deze emoties toelaten, ze voelen in plaats van ze te bedekken.

Ons is geleerd dat we pijn ten koste van alles moeten vermijden en dat de ideale toestand van ieder mens geluk is. Deze pretentie heeft echter niets anders gedaan dan de emotionele genezing in elk rouwproces te frustreren.

In plaats van pijn onder ogen te zien zoals het hoort, door acceptatie en voelen, hebben we echter vaak de neiging om het te vermijden, te onderdrukken en ervoor weg te rennen, alsof het mogelijk is om het uit de hand te verwerpen.

Pijn is ongemakkelijk – niet alleen voor degenen die eronder lijden, maar ook voor degenen die het in anderen weerspiegeld zien. Daarom dringen we vaak aan op snelle oplossingen, waarbij we de getroffene aanmoedigen om uit zijn zielige toestand te komen met zinnen als: “het is tijd om de bladzijde om te slaan, laten we plezier maken, er is maar één leven”; of “kom op, zo erg is het niet, kop op, alles komt goed.”

Op de lange duur zijn deze interventies onderbrekingen die ons verhinderen echte genezing te bereiken. Dit type genezing wordt alleen bereikt door de pijn en de emotionele wonden te omarmen.

Het helen van emotionele wonden door “Kintsugi”

Céline Santini leert ons in haar boek Kintsugi, The Art of Resilience, het pad dat we moeten volgen om emotionele wonden te helen, volgens deze Japanse techniek.

1 Breken en vasthouden aan de gebroken delen

Deze fase komt overeen met de ervaring van ongunstige gebeurtenissen, die ons hart en onze ziel breken. Verwijzend naar de metafoor van Kintsugi, is de sleutel om, in plaats van het gebroken stuk weg te gooien, het voorwerp een tweede kans te geven en de delen ervan samen te voegen.

Toegepast op ons, houdt dit in dat we ongunstige situaties accepteren, ons laten meeslepen door de pijn, en de scherven van de ziel oprapen om ze te helen en een nieuwe kans te geven.

Om dit te doen is het nodig te kiezen hoe we de situatie gaan herstellen en te visualiseren hoe ze na dit proces kan worden achtergelaten. Santini benadrukt dat als we besluiten iets kapots te repareren, we niet alleen de waarde ervan erkennen, maar deze ook vermenigvuldigen.

2. Hermontage

De volgende fase is om aan de slag te gaan, maar met geduld en zonder haast. Dat wil zeggen, net zoals het materiaal voor de kintsugi zorgvuldig en met volledig bewustzijn wordt verzameld, moeten we ons langzaam en zorgvuldig voorbereiden voordat we aan het genezingsproces beginnen.

Dit houdt in dat we onze gebroken stukken langzaam verzamelen, alsof we op het punt staan iets heiligs te ondernemen: onze eigen transformatie. We moeten duidelijk zijn over wat de delen zijn en hoe we ze in elkaar gaan zetten.

Volgens Santini gaat het erom de dingen anders te doen, de tijd te nemen om onszelf van buitenaf te observeren, en de gedragingen die we onbewust reproduceren en die ons laten lijden (Spaanse link), tot bewustzijn te brengen.

Daarom moet het bij het oprapen van onze stukken niet een obsessie of andere persoon zijn die helpt om de leegte op te vullen, maar moeten we de tijd nemen om alternatieven te vinden die ons kalmeren en ons ook beter doen voelen over onszelf (denk: dansen, schilderen, sporten, schrijven, lezen).

Wachten

In kintsugi is de droogfase de sleutel tot de heropbouw van het voorwerp. Het garandeert zijn stevigheid en duurzaamheid.

Dus, om de hersamenstelling effectief te laten zijn, hebben we tijd nodig. Als de stukken eenmaal in elkaar zijn gezet, is het ook nodig ervoor te zorgen dat ze niet van hun plaats raken.

Dit houdt in dat je de dingen moet laten zitten, zodat ze duidelijker worden. De psyche in haar eigen tempo laten werken terwijl ze zichzelf geneest. In dit stadium is het dus belangrijk om geduldig te zijn en de genezing niet te overhaasten.

4. Repareren

Als de stukken tot rust zijn gekomen, is de volgende stap het polijsten van het resultaat. De onregelmatigheden en gebreken zijn nog steeds zichtbaar, en die moeten we wegwerken. Dat wil zeggen, we moeten ons richten op hoe we ze kunnen verbeteren.

Toegepast op de persoonlijke wederopbouw betekent dit leren van fouten uit het verleden en die aspecten aanpassen die ons niet in staat stellen volledig te leven.

5. De glansfase

In de Kintsugi-techniek komt deze fase overeen met het aanbrengen van goudstof op de littekens van het voorwerp. Het gaat erom glans te geven aan het voorwerp om dichter bij het eindresultaat te komen.

In het proces van persoonlijke reconstructie betekent het jezelf toestemming geven om weer vreugdevol te zijn, om weer te stralen. Als we dit punt bereikt hebben, realiseren we ons hoe gemakkelijk het is geweest om niet meer te genieten van de kleine dingen in het leven en hoe moeilijk het is geweest om er weer bovenop te komen.

Dus beginnen we voorzichtiger te zijn en onszelf meer te beschermen tegen alles wat ons naar beneden zou kunnen halen. Bovendien worden we om te laten zien wat we hebben geleerd en welke nieuwe mensen we zijn geworden.

6. Verachting van de transformatie

In dit stadium hebben we gerepareerd. Waar het laatste proces op zinspeelt is genieten van een goed uitgevoerde klus.

Dit gaat over het bewonderen en beschouwen van onze transformatie. Het gaat er ook om de tijd te nemen om het resultaat echt te voelen, de zichtbare littekens met trots aan te nemen, en de creatie bloot te stellen aan de mensen om wie we geven.

Santini benadrukt het belang van het delen van deze ervaring met anderen. Iedereen krijgt op enig moment in zijn leven te maken met tegenslag. Daarom is het nuttig voor anderen om trots te tonen op onze vooruitgang, de schoonheid van onze onvolkomenheden, en onze reis naar genezing.

Santini benadrukt dat de metafoor van Kintsugi een boodschap van hoop overbrengt. Het herinnert ons er namelijk aan dat we alles kunnen repareren. Bovendien leert het ons dat de herstelling uiteindelijk een betere versie is van wat het voorwerp eerst was. Daarin lijkt het uniek en mooier.

Dus waarom zouden we deze levensfilosofie niet toepassen om onze innerlijke gebrokenheid te gaan helen?