Een schildklierbiopsie: alles wat je moet weten

Een schildklierbiopsie is een onderzoek dat helpt bij het uitsluiten en diagnosticeren van de verschillende soorten kanker die in deze klier kunnen voorkomen. Waar dit onderzoek uit bestaat en hoe het wordt uitgevoerd leggen we in dit artikel uit.

Een schildklierbiopsie is een procedure die tegenwoordig heel vaak wordt gebruikt. Het stelt specialisten in staat om monsters van de klier te nemen en deze in het laboratorium te analyseren. Artsen kunnen tal van ziekten, zoals kanker, diagnosticeren of uitsluiten door een schildklierbiopsie te doen.

Er zijn verschillende methoden om een biopsie te doen. De meest voorkomende gebruiken fijne naaldaspiratie, hoewel andere methoden helpen wanneer een duidelijke diagnose niet mogelijk was.

Dankzij een schildklierbiopsie kunnen artsen een specifieke behandeling inzetten, afhankelijk van de ziekte. Daarom leggen we in dit artikel alles uit wat je moet weten over dit onderzoek, hoe het wordt uitgevoerd en waarvoor dit wordt gebruikt.

Waaruit bestaat een schildklierbiopsie?

Een schildklierbiopsie is een procedure die wordt gebruikt om verschillende ziekten te diagnosticeren die deze klier aantasten. De schildklier is een orgaan in het voorste deel van de hals, voor de luchtpijp. Het is verantwoordelijk voor de productie van hormonen die een fundamentele rol spelen bij het aansturen van het metabolisme.

Bij een schildklierbiopsie wordt een stukje schildklierweefsel verwijderd. Specialisten onderzoeken dit monster vervolgens in het laboratorium en analyseren het onder de microscoop.

Zoals we in de inleiding hebben aangegeven, zijn er verschillende manieren om het uit te voeren. De meest voorkomende methode is een fijne-naald-aspiratie. In dit geval vindt het onderzoek meestal poliklinisch plaats met alleen lokale anesthesie.

Andere technieken vereisen echter algemene anesthesie en zijn iets complexer. Het doel is om een deel van de knobbeltjes die zijn verschenen te verkrijgen. Over het algemeen worden monsters genomen die door de huid kunnen worden gevoeld.

Zoals een publicatie in RadiologyInfo stelt (Spaanse link), zijn de knobbeltjes waaruit het monster wordt verkregen meestal iets groter dan 1 cm. Om dit onderzoek op een veiligere of gerichtere manier uit te kunnen voeren, voeren artsen tegelijkertijd een echo uit. Dit maakt het gemakkelijker om de exacte positie van de knobbeltjes te lokaliseren, vooral als ze klein zijn.

Soorten schildklierbiopsieën

Er zijn verschillende manieren om een schildklierbiopsie uit te voeren. Over het algemeen zijn er twee soorten: naaldbiopsieën en open biopsieën. In de volgende secties zullen we uitleggen waar elke soort uit bestaat.

1. Naaldbiopsie

Een naaldbiopsie kan naalden van verschillende kalibers omvatten. Binnen deze groep vinden we de fijne-naald-aspiratie biopsie. Dit is de meest gebruikte manier. Volgens specialisten van de Mayo Clinic (Spaanse link) gebruiken artsen een dunne, holle naald om de cellen te extraheren.

Het wordt meestal gecombineerd met een gelijktijdige echografie om de naald naar het specifieke punt te leiden. Deze techniek vindt plaats in het ziekenhuis of de spreekkamer van de arts. Het duurt ongeveer 10 minuten en vereist geen algemene anesthesie, omdat het een minimaal invasief onderzoek is.

Om het uit te voeren, moet de patiënt op zijn rug liggen en zijn nek strekken. De patiënt moet tijdens het proces stil blijven en niet bewegen, omdat elke beweging de richting van de naald kan beïnvloeden.

Naaldbiopten kunnen ook met een dikke naald worden gedaan. Hierdoor kunnen monsters genomen worden ter grootte van een rijstkorrel. Het is belangrijk om monsters te nemen van de verschillende knobbeltjes in de klier.

Zodra het proces is voltooid, wordt het gebied schoongemaakt en wordt er een verband aangebracht op de plaats(en) waar de naald werd ingebracht. Het is normaal dat er daarna een licht ongemak in het gebied is.

2. Een open biopsie van de schildklier

Een schildklierbiopsie kan ook operatief plaatsvinden. In dit geval noemt men het een open biopsie. Het bestaat uit het maken van een kleine snee in de nek en het verwijderen van de knobbel of het nemen van een monster om het naar het laboratorium te sturen.

In sommige gevallen zullen artsen een groot deel van de klier verwijderen. Experts bevelen deze techniek aan wanneer de naaldbiopsie geen nauwkeurige diagnose heeft opgeleverd.

Algemene anesthesie is noodzakelijk voor deze operatie en deze moet plaatsvinden in de operatiekamer. Het komt minder vaak voor omdat het meer risico’s met zich meebrengt. Het verhoogt bijvoorbeeld de kans op onder andere:

• infecties
• bloedingen
• littekens

Waarom worden schildklierbiopsieën uitgevoerd?

Het doel van een schildklierbiopsie is om de oorzaak te bepalen van een knobbel die in de klier verschijnt. In de meeste gevallen detecteren artsen ze door lichamelijk onderzoek. Een specialist kan ze ook hebben waargenomen door middel van een echografie of scintigrafie.

• Dankzij dit onderzoek is het mogelijk om de cellen te bekijken waaruit de knobbel bestaat. Dit maakt het mogelijk om te controleren op op maligniteit en of het kanker is of niet.
• Een schildklierbiopsie is ook nuttig voor de studie van bepaalde gevallen van struma. Dit is een vergroting van de schildklier.

Hoe kun je je voorbereiden op een schildklierbiopsie?

Voordat men de biopsie uitvoert, moet de arts de medische geschiedenis van de patiënt kennen. Hij moet weten of de patiënt medicijnen gebruikt of een andere ziekte heeft. Een vooronderzoek is ook nodig om de knobbeltjes te lokaliseren.

Voorafgaand aan de biopsie vinden bepaalde aanvullende tests plaats. Denk bijvoorbeeld aan een bloedonderzoek en een echografie.

Er zijn geen specifieke voorbereidingen nodig voor een naaldbiopsie. Omdat dit een poliklinisch onderzoek is zonder algemene verdoving, is het ook niet nodig om van te voren te vasten.

Als het gaat om een open schildklierbiopsie, dan is algemene anesthesie noodzakelijk. Omdat het een complexere procedure is, zullen artsen specifieke instructies aan de patiënt geven.

• In dit geval mag de patiënt een aantal uren vóór de procedure niet eten of drinken.
• Bovendien moet de patiënt na de biopsie enkele uren rusten.

Mogelijke resultaten

Een schildklierbiopsie geeft veel informatie over de toestand van de schildklier. Na analyse van het monster in het laboratorium, maken artsen een uitgebreid rapport waarin ze verschillende parameters beschrijven.

Ten eerste beschrijven ze de kleur, consistentie en het algemene uiterlijk. Vervolgens beschrijven ze de cellen waaruit het bestaat, zowel in aantal als in morfologie. Op deze manier, zoals de American Thyroid Association (Engelse link) uitlegt, kunnen de resultaten van een schildklierbiopsie als volgt zijn:

• Goedaardig: de meeste biopsieën hebben dit resultaat. Het zijn knobbeltjes die bestaan uit gedifferentieerde cellen, zonder onregelmatigheden. Periodieke follow-up vindt meestal plaats in de volgende maanden en ingrijpen is niet nodig.
• Vermoedelijke kwaadaardigheid: dit type resultaat betekent dat er bepaalde kenmerken zijn aangetroffen die wijzen op een diagnose van kwaadaardigheid, maar niet overtuigend zijn.
• Kwaadaardig: dit is wanneer waarneembare kankercellen in het monster aanwezig zijn. De meest voorkomende schildklierkanker is papillaire schildklierkanker. De behandeling omvat meestal een operatie.
• Atypie van onzekere betekenis: dit is vergelijkbaar met de categorie vermoedelijke maligniteit. Hoewel er zorgwekkende kenmerken zijn, zijn er ook kenmerken die iets goedaardigs suggereren. Het is het beste om de biopsie te herhalen als er twijfels zijn.
• Niet-diagnostisch: dit is wanneer er onvoldoende cellen zijn om een nauwkeurige diagnose te stellen.

Een schildklierbiopsie is fundamenteel bij onderzoek naar kanker

Tot slot moeten we niet vergeten dat op dit moment schildklierbiopsieën de beste manier zijn voor het diagnosticeren van kanker van deze klier. Het onthult niet alleen de aanwezigheid van kwaadaardige cellen, maar maakt het ook mogelijk om het specifieke type tumor te identificeren.

Op deze manier is het mogelijk om, afhankelijk van de pathologie, een passend behandelingsplan op te stellen. Bovendien is het een onderzoek dat meestal poliklinisch plaatsvindt en weinig risico op complicaties heeft.