Rolstoelatlete Marieke Vervoort kiest voor euthanasie

Nadat ze al op zeer jonge leeftijd gediagnosticeerd werd met een degeneratieve spierziekte, spoorden doktoren Marieke Vervoort aan om actief te blijven. Sport gaf haar altijd veel redenen om door te blijven gaan met haar leven. Hoewel ze duidelijk heeft gemaakt dat nu nog niet het moment is, weet Vervoort dat ze, wanneer het moment wel daar is, dit leven op haar eigen voorwaarden wil verlaten.

Marieke Vervoort is een ware vechter. Vervoort is een zevenendertig jaar oude Belgische rolstoelatlete die in 2008 alle papieren in orde heeft gemaakt om de keuze voor euthanasie te kunnen maken. Hoewel ze duidelijk heeft gemaakt dat nu nog niet het moment is, weet Vervoort dat ze, wanneer de tijd wel daar is, dit leven op haar eigen voorwaarden wil verlaten.

Marieke Vervoort heeft voor euthanasie gekozen.

We weten allemaal dat we ons leven niet volledig onder controle kunnen hebben. Ziektes, ongelukken, onverwachte gebeurtenissen… dit soort uitdagingen vormen ons en stellen ons op de proef. 

Marieke Vervoort heeft de discussie aangaande euthanasie weer opnieuw geopend. Ze wakkerde het gerucht aan dat ze van plan was om deze wereld na de paralympische spelen in Rio voorgoed te verlaten.

Respect

Het is duidelijk dat dit niet waar is. Haar tijd is nog niet gekomen, maar met haar wijze, verstandige en moedige woorden heeft ze wel de hele wereld van haar onder de indruk weten te maken.

Of je het nu wel of niet eens bent met euthanasie, over één ding kunnen we het allemaal wel eens worden. Deze geweldige vrouw verdient ons volledige respect en absolute bewondering. En in dit artikel willen we je haar verhaal vertellen.

De laatste race van Marieke Vervoort

Marieke Vervoort gaat door het leven met de intensiteit van iemand die alles in zich op wil nemen: elke nieuwe dag, elk beeld, elk geluid, elke hap frisse lucht.

• Ze beoefent atletiek, zeilwagenrijden en deed eerder ook aan triatlon, voordat haar ziekte haar beroofde van haar bewegingsvrijheid. Vervoort won een zilveren medaille tijdens de paralympische spelen in Rio in 2016. Maar dit is slechts een van de vele trofeeën die ze in haar leven heeft weten te veroveren.
• Vervoort deed namelijk ook mee aan de paralympische spelen in Londen in 2012. Zij won daar vervolgens een zilveren en een gouden medaille.
• Ze heeft meerdere malen prijzen gewonnen in haar eigen land. Zelf geeft ze aan dat de prijs die het meest voor haar betekende de prijs was die ze ontving van de Flamenco Sports Writers Association, waarbij ze werd erkend voor haar kracht, haar karakter en het buitengewone voorbeeld dat ze is voor anderen.

Marieke Vervoort geeft aan dat deze paralympische spelen werkelijk haar laatste race zullen zijn.

Een degeneratieve ziekte

Marieke lijdt aan een degeneratieve spierziekte die ervoor zorgde dat ze al op zeer jonge leeftijd in een rolstoel belandde. Het probleem zit echter niet in het gegeven dat ze haar benen niet kan bewegen. Maar in het gegeven dat ze elke dag enorm veel lichamelijke pijn moet ervaren.

Vervoort vecht al twintig jaar lang dag in dag uit tegen haar ziekte. En elk jaar moet ze toekijken hoe haar lichaam steeds meer achteruitgaat.

Gevolgen van deze ziekte

Soms raakt ze buiten bewustzijn, heeft ze last van epileptische aanvallen, ervaart ze enorm veel pijn en daarnaast weet ze dat ze binnenkort ook haar gezichtsvermogen zal verliezen. Op dit moment heeft ze nog maar twintig procent van haar gezichtsvermogen over. Binnen een paar maanden of misschien een paar jaar zal ze echter geheel in duisternis verkeren.

Deze chronische ziekte heeft haar veroordeeld tot een levenslange handicap.

Euthanasie

Vervoort wist al van jongs af aan wat haar te wachten stond. Ze heeft opgebiecht dat ze na haar diagnose zelfs heeft overwogen om zelfmoord te plegen. Toch gebeurde er iets dat haar hoop gaf. Haar doktoren vertelden haar namelijk dat actief blijven een geweldige manier zou zijn om zo lang mogelijk een goede levenskwaliteit te behouden.

Sport staat voor vechtlust en overleving.

Ze nam dit idee in zich op en vond hierin een krachtige reden om door te blijven leven.

Ze begon met rolstoelbasketbal en pakte daarna ook duiken en zwemmen op. De sport waar ze zichzelf echter werkelijk in kon vinden was triatlon, waarmee ze haar eerste prijs en ware erkenning won.

In 2008 was ze vanwege haar ziekte echter niet meer in staat deel te nemen aan triatlon. Hiermee stopte tegelijkertijd haar leven.

Marieke deelt haar verhaal met de wereld

Haar land name echter contact met haar op en vroeg haar om haar verhaal met hen te delen, waardoor ze besloot om hier op tv een getuigenis van te geven.

Vervolgens schreef ze een boek genaamd Wielemie. Tegelijkertijd was ze echter bezig met nog een belangrijke opgave: haar papieren in orde brengen om euthanasie te kunnen plegen. Haar lichaam was niet meer in staat om de sporten waar zij zo van hield te beoefenen en ze wist dat ook haar gezichtsvermogen het binnen een paar jaar zou begeven.

Haar tijd is nog niet gekomen, maar op een dag wel

Nadat triatlon geen optie meer was, begon Vervoort een sport te beoefenen die zeilwagenrijden genoemd wordt. Zeilwagenrijden is een sport waarbij iemand een wagen moet besturen die enkel wordt aangedreven door de wind en een zeil. In 2011 won Marieke de tweede plaats voor zeilwagenrijden.

Daarna ontdekte Marieke nog een van haar specialiteiten: rolstoelsporten. Nadat ze werd opgenomen in de T-2-categorie stonden alle landelijke records op haar naam.

• Haar succes tijdens de paralympische spelen in Londen in 2012 spoorde haar aan om verder te gaan. Ze bleef nieuwe redenen vinden om te blijven leven, ondanks de pijn die ze dagelijks moest verdragen.
• De pijn die Vervoort ervaart is zo intens, dat ze het niet volhoudt om langer dan tien minuten achter elkaar te slapen.
• Haar epileptische aanvallen worden met de dag heftiger. Ze is zich ervan bewust dat haar tijd heel langzaam zal komen, maar ze zegt zelf dat ze in de tussentijd van plan is om zoveel mogelijk van het leven te genieten.

Wanneer haar einde daar is

Wanneer ze haar gezichtsvermogen volledig verliest, wanneer er niets meer over is dan pijn en verlamming, wanneer haar lichaam haar niet meer toebehoort, zal ze voorgoed gedag zeggen. Euthanasie is geen overgave, maar de kans op rust voor de meest moedigen onder ons.

Marieke heeft haar begrafenis al gepland: haar as zal in de zee rondom het eiland Lanzarote in Spanje worden gestrooid.

Ze wil door iedereen herinnerd worden met een glimlach op haar gezicht. Dit is namelijk hoe zij al haar dierbaren zal zien wanneer ze vredig op hen neerkijkt en niet langer meer hoeft te lijden.