Anatomie van de nek: botten en kraakbeen

De nek is anatomisch gezien een zeer geavanceerde structuur, aangezien de nek talrijke structuren in een zeer kleine ruimte bevat.

Door de anatomie van de nek te bestuderen, kunnen we iets meer over ons lichaam begrijpen. De nek is het deel van het lichaam dat als brug fungeert tussen de romp en het hoofd. Het is een uiterst belangrijke structuur waar essentiële bloedvaten en zenuwen doorheen gaan.

Het is een dun en flexibel gebied waarmee we ons hoofd kunnen bewegen. Maar het is ook een kwetsbare zone, omdat elke verwonding de bloedtoevoer naar de hersenen of de zenuwtransmissies van de nek kan beschadigen.

De nek is een complexere structuur dan het op het eerste gezicht lijkt. Het bestaat uit een reeks botten, kraakbeen, spieren, bloedvaten en zenuwen. In dit artikel zullen we ons echter concentreren op de botten en het kraakbeen waaruit de nek bestaat.

Anatomie van de nek: hoe kunnen we het definiëren?

Om het bestuderen van de nek wat gemakkelijker te maken, hebben specialisten een reeks oppervlakkige limieten vastgesteld om deze te definiëren.

De nek begint bij de onderrand van de kaak en het achterhoofdsbeen, dat de basis van de schedel is. Hij strekt zich vervolgens verder uit tot de sleutelbeenderen en het borstbeen aan de voorkant. Aan de achterkant reikt het tot de C7-wervel.

De nek van de mens is een van de meest complexe structuren die we hebben, omdat deze veel belangrijke elementen bevat die samenkomen in een zeer kleine ruimte. Het gaat hier om de volgende structuren:

• De halsslagaders
• De keelholte
• Het strottenhoofd
• De luchtpijp
• Talloze zenuwen

Gezien deze punten, laten we eens kijken naar het buitenframe dat al deze onderdelen beschermt.

Anatomie van de nek: welke botten zitten er in de nek?

Als we het hebben over de anatomie van de nek, dan kunnen we de botten niet negeren. Het skelet van de nek bestaat namelijk uit halswervels, het tongbeen, de sleutelbeenderen en het borstbeen. Zeven wervels vormen het cervicale deel van de wervelkolom, wat de nek is.

Daarnaast zijn er ook tussenwervelgewrichten die zorgen voor flexibiliteit en beweging. Deze structuur is gevoelig voor schokken en kan zelfs af en toe pijn doen.

Halswervels

De wervels zijn echter niet allemaal hetzelfde. Zoals we al zeiden, heeft de nek zeven wervels. Van de derde tot de zesde zijn ze allemaal hetzelfde:

• Ze vertonen een wervellichaam en een doornuitsteeksel (processus spinosus – Spaanse link), het achterste deel van de wervel.
• Ze hebben een concaaf bovenvlak en een bol ondervlak.
• Verder zijn ze klein in verhouding tot de rest en een beetje afgeplat.

De eerste wervel noemt men de atlas. Het is een niervormig bot, zonder lichaam of apophysis. Deze wervel wordt gevormd door twee laterale massa’s verbonden door bogen, vandaar de ringvorm. Het is de wervel die contact maakt met het achterhoofdsbeen.

De tweede wervel, of C2, is de as. Wat het onderscheidt van de rest van de halswervels is het doornuitsteeksel. Het heet het odontoid-proces of dens-axis wat een uitsteeksel is in de vorm van een tand.

Tot slot is de C7-wervel ook anders dan de rest wat het uitsteeksel betreft. Het is een processus spinosus, zoals dat van de C3 tot de C7 wervels, maar het is niet gespleten. Dit uitsteeksel is langer dan de andere halswervels en wordt vanwege dit onderscheidende bereik ook wel ‘prominent’ genoemd.

Tongbeen

Dit is een mobiel bot aan de voorkant van de nek. Het bevindt zich ter hoogte van de derde wervel, tussen de kaak en het schildkraakbeen (Engelse link).

Verder heeft het geen verbinding met enig ander bot. Het wordt namelijk vastgehouden door een reeks ligamenten die naar de slaapbeenderen van de schedel gaan. Ze worden de styloïde ligamenten genoemd. Het is verankerd in het schildkraakbeen.

Kraakbeen en ligamenten van de nek

Allereerst moeten we het schildkraakbeen, de cricoïd en de epiglottis noemen. Ze vormen het voorste deel van de nek. Ze maken ook deel uit van het strottenhoofd, waardoor we kunnen ademen.

Aan de andere kant vormen de schijven die tussen de wervels zijn geplaatst de cervicale gewrichten en zijn verbonden door een reeks ligamenten. De tussenwervelschijven hebben een centraal deel dat de nucleus pulposus wordt genoemd en een extern deel dat men de annulus fibrosis noemt.

Het voorste longitudinale ligament verbindt de wervels aan de voorkant. Er is ook een posterieur longitudinaal ligament. Daarnaast verbindt het ligament de gewrichten van twee wervels.

De intertransersale en interspinale ligamenten verbinden de wervels tussen hun apophyses. Tot slot kunnen we ook het ligament supraspinatus vinden, dat op het hoogste punt de nekband vormt.

Tot slot

Nu we geleerd hebben over de anatomie van de nek, kunnen we het er allemaal over eens zijn dat het een zeer complex deel van ons lichaam is. Hoe volledig te begrijpen hoe onze nek werkt, moeten we deze dus grondig bestuderen.

De zeven wervels, met de bijbehorende ligamenten en tussenwervelschijven, zorgen ervoor dat de nek flexibel is en de beweging van het hoofd vergemakkelijkt.