Wat is een stereotiepe bewegingsstoornis?

Hoewel stereotiepe bewegingsstoornis al op jonge leeftijd wordt gediagnosticeerd, zijn de oorzaken moeilijk te detecteren. Lees dit artikel voor meer informatie over deze aandoening.

Volgens het Handboek voor de classificatie van psychische stoornissen DSM-5, is er bij een stereotiepe bewegingsstoornis sprake van repetitief gedrag, waarbij continue niet-functionele bewegingen worden gemaakt. Deze aandoening kan de sociale en academische activiteiten van het kind dat eraan lijdt ernstig verstoren.

Meestal wordt stereotypische bewegingsstoornis al op jonge leeftijd gediagnosticeerd doordat het kind afwijkend gedrag vertoond. Dit is gunstig omdat het betekent dat men zo vroeg mogelijk kan beginnen met de behandeling.

Oorzaken van een stereotiepe bewegingsstoornis

Vaak zijn de oorzaken van deze bewegingsstoornis onduidelijk. Soms verwarren specialisten het ook zelfs met andere aandoeningen. Sommige mogelijke oorzaken kunnen echter wat licht werpen op het ontstaan van deze stoornis.

Fysiologische effecten van bepaalde stoffen

Allereerst kunnen bepaalde drugs, zoals amfetamine, hetzelfde gedrag veroorzaken dat een patiënt die lijdt aan een stereotypische bewegingsstoornis vertoont.

Helaas hebben kinderen van wie de ouders bijvoorbeeld drugs gebruiken gemakkelijk toegang tot deze drugs. In deze gevallen verdwijnen de symptomen echter meestal vanzelf. Tenzij ze blootgesteld blijven aan de drugs uiteraard.

Gerelateerde aandoeningen

Iemand die lijdt aan het syndroom van Lesch-Nyhan kan ook enkele symptomen van een stereotiepe bewegingsstoornis vertonen. Daarnaast kan het zich manifesteren als het kind lijdt aan een mentale achterstand of hoofdletsel heeft opgelopen.

Het probleem met deze aandoening is dat het kan worden verward met autisme, obsessieve-compulsieve stoornis of het syndroom van Gilles de la Tourette (GTS). Om deze reden moeten specialisten verschillende tests uitvoeren voordat de diagnose kan worden gesteld.

Symptomen van een stereotiepe bewegingsstoornis

Over het algemeen omvat deze stoornis repetitieve bewegingen die per persoon kunnen variëren. Denk bijvoorbeeld aan:

• de handen ineen klemmen.
• nagelbijten.
• het lichaam heen en weer bewegen.
• allerlei soorten tics.

Een probleem is dat stress, verveling of frustratie de bewegingen kunnen verergeren. In sommige gevallen kan het kind zichzelf zelfs schade toebrengen. Deze gevallen zijn zeer ernstig en moeten dringend worden aangepakt.

Beschikbare behandelingen

De behandeling hangt over het algemeen af van de oorzaak die de stereotiepe bewegingen veroorzaakt. De arts zal afhankelijk van de diagnose kiezen voor een bepaalde behandeling. Hierbij kijkt men ook naar of de stereotiepe bewegingsstoornis zich manifesteert met zelfbeschadigend gedrag (automutilatie) of niet.

Hieronder zijn enkele van de beschikbare behandelingen beschreven:

• Veranderingen in de omgeving. Als je kind zichzelf verwondt, moet je bepaalde maatregelen treffen om dit te voorkomen. Dit hangt natuurlijk af van het object dat ze normaal gesproken gebruiken om zichzelf te verwonden.
• Juiste medicijnen. In dit geval houdt de arts rekening met de leeftijd van het kind om te bepalen welke medicijnen ze kunnen voorschrijven. Gewoonlijk zullen deze antipsychotica of catecholamine-verminderende geneesmiddelen omvatten.
• Psychotherapie. Tot slot kan psychotherapie, samen met bepaalde gedragstechnieken, geweldige resultaten opleveren. Daarnaast kan het ook een aanvulling vormen op de andere behandelingen die we hierboven hebben genoemd.

Conclusie

Over het algemeen is het grootste probleem met deze aandoening dat de symptomen het leven van het kind verstoren. De bewegingen die ze maken zijn onvrijwillig. Dit betekent dat ze deze niet kunnen beheersen, hoe hard ze dit ook proberen.

Daarom, als je kind deze aandoening ten gevolge van hersenletsel hebt, moet je er rekening mee houden dat het maken van de bewegingen een blijvend symptoom kunnen zijn. Met de bovengenoemde behandelingen kun je echter een lichte verbetering of grotere controle zien.

Heb jij wel eens dit soort bewegingen bij een van je kinderen gezien? Als je dit opmerkt, ga dan naar je vertrouwde kinderarts. Deze zal vervolgens de nodige tests uitvoeren om te ontdekken wat er aan de hand is en hoe het probleem kan worden aangepakt.