De symptomen van het humaan immunodeficiëntievirus
De symptomen van het humaan immunodeficiëntievirus (hiv) variëren, aangezien de infectie zich pas manifesteert als deze al gevorderd is. Het is dus moeilijk om het vroegtijdig te detecteren. Laboratoria hebben echter veel vooruitgang geboekt met betrekking tot de kwaliteit van de tests die ze gebruiken.
Het kennen van de mogelijke tekenen van de ziekte is de sleutel tot vroege opsporing. Op basis hiervan kunnen ze behandelingen vaststellen die de kwaliteit van leven van patiënten aanzienlijk verbeteren. Ze kunnen hen ook helpen omgaan met de complicaties van deze pathologie.
Wat is het humaan immunodeficiëntievirus?
Het hiv-virus behoort tot een speciale familie van virussen die Retrovirussen worden genoemd. Dit komt omdat ze een enkele keten van ribonucleïnezuur of RNA bevatten. De kern bevat genetische informatie en een lipidenlaag met verschillende receptoren.
Deze receptoren zorgen ervoor dat het virus de menselijke cellen kan binnendringen. In het bijzonder CD4+ lymfocyten, de afweercellen van het lichaam die verantwoordelijk zijn voor het organiseren van het immuunsysteem. Ze kunnen dus hun functie niet vervullen en het lichaam is weerloos tegen andere infecties wanneer dit virale deeltje hen aanvalt.
De stigmatisering van patiënten met hiv-symptomen leidde tot allerlei mythes. Vroeger dacht men dat het virus door de lucht en water werd verspreid. Men geloofde ook dat muggen en andere insecten het over konden brengen. Evenzo dachten men dat men het kon oplopen door contact met het zweet van een besmet persoon. Echter:
- Het virus overleeft niet lang buiten het menselijk lichaam en kan zich niet voortplanten zonder gastheer.
- Daarom is het onmogelijk dat het via de lucht of water wordt overgedragen.
- Het humaan immunodeficiëntievirus kan alleen worden overgedragen via bepaalde lichaamsvloeistoffen, zoals bloed of sperma, maar niet via zweet, tranen of speeksel. Dus knuffels, handen schudden, het delen van het toilet, noch het geven van een begroetingskus aan een besmet persoon zijn riskant.
Overdracht van het humaan immunodeficiëntievirus
Deze lichaamsvloeistoffen zijn manieren van overdracht:
- Sperma en voorvocht. Dit is belangrijk om te weten, want vroegtijdig terugtrekken voorkomt de verspreiding van hiv niet. Alleen het gebruik van profylactische maatregelen, zoals een condoom, is effectief.
- Rectale vaginale afscheidingen en het slijm van deze zone.
- Bloed. Je kunt het virus door transfusies doorgeven of oplopen, hoewel de incidentie van deze oorzaak vrijwel verwaarloosbaar is. De tests op transfusiepersonen zijn namelijk nogal streng. Ook vormt het delen van injectiespuiten bij intraveneuze verslaafden (Spaanse link) een groeiend risico.
De genoemde lichaamsvloeistoffen moeten in contact komen met de slijmvliezen of beschadigd weefsel van de ander om overdracht te laten plaatsvinden, of het moet in de bloedbaan worden geïnjecteerd. Op een ander niveau kunnen vrouwen met het hiv-virus het overbrengen op hun baby tijdens de zwangerschap, bevalling of borstvoeding (Spaanse link).
Ook interessant om te lezen:
Kan stamceltransplantatie HIV uitroeien?
Symptomen van hiv
De symptomen van hiv verschijnen pas in een vergevorderd stadium. Vooral wanneer de geïnfecteerde personen andere opportunistische infecties oplopen of tumoren ontwikkelen. Dit creëert een lange periode zonder mogelijkheid van vroege detectie en dit verslechtert de prognose.
Aanvankelijk veroorzaakt het virus griepachtige symptomen met koorts, vermoeidheid en gewrichtspijn wanneer het in de bloedbaan komt en repliceert. Mensen verwarren deze symptomen echter vaak met een verkoudheid.
Dit griepachtige beeld is zelfbeperkend. De persoon in kwestie is na een paar weken of dagen weer beter. Het virus verdwijnt echter niet. Het blijft in feite latent in de lymfocyten en lymfeklieren. Na een paar jaar komt het uit de winterslaap en begint het zich te repliceren. Dit verschilt echter bij elke persoon.
Omdat de persoon weerloos wordt, kunnen andere virussen, bacteriën en schimmels hem of haar infecteren. Dezelfde micro-organismen die gewoonlijk geen problemen veroorzaken bij een gezond persoon, leiden tot ernstige infecties bij iemand met hiv. Daarom zeggen we dat dit soort pathologieën opportunistisch zijn.
Enkele voorbeelden
- Pneumocystis jiroveci veroorzaakt ernstige longontsteking, die beide longen aantast zonder slijm of pijn op de borst. Ook zal de besmette persoon constante koorts hebben en een gevoel van verstikking.
- Terugkerende pneumokokken.
- Pulmonale en extrapulmonale tuberculose. De meeste mensen die aan deze bacterie worden blootgesteld, slagen erin de infectie te stoppen en de evolutie ervan te voorkomen. De afweer is echter niet voldoende in het geval van hiv.
- Cerebrale toxoplasmose. Een toxoplasma is een parasiet die voorkomt in rauw vlees en kattenuitwerpselen. Het grootste deel van de bevolking heeft ooit wel eens contact gehad met deze parasiet, maar de ziekte ontwikkelt zich nooit. Het duikt echter weer op en nestelt zich in de hersenen in situaties van immunosuppressie.
- Candida in het maag-darmkanaal. Een van de symptomen van hiv in het spijsverteringsstelsel is gastro-enteritis veroorzaakt door zeldzame schimmels, zoals candidiasis.
Welke infectie dan ook verspreidt zich door het lichaam en wordt ernstig bij een persoon met hiv. Dit komt omdat er niet genoeg verdediging is om infecties onder controle te houden. Sterfte komt niet zozeer door het virus zelf, maar door opportunistische infecties.
Er zijn ook neoplasma’s die zich kenmerkend ontwikkelen bij patiënten met het humaan immunodeficiëntievirus. Dit zijn tumoren die bij andere mensen niet zo vaak voorkomen en die zich vermenigvuldigen als gevolg van een gebrek van het immuunsysteem bij het identificeren van abnormale cellen. De meestvoorkomende is het Kaposisarcoom.
Vooral nu interessant om te weten:
Mensen met HIV: meer risico wat betreft coronavirus?
Wat te doen bij het detecteren van mogelijke symptomen?
Momenteel kan iedereen met positieve markers voor hiv beginnen met een vroege antiretrovirale behandeling. Het belang van het zo snel mogelijk gebruiken van deze medicijnen is om verspreiding ervan te voorkomen en de levensverwachting van een patiënt te verbeteren.
Als je geen retrovirale behandeling volgt, loopt de infectie uit de hand en wordt het immuunsysteem zwakker. Bovendien lopen andere mensen die mogelijk geïnfecteerd zijn door de hoge virale load een groter risico, bijvoorbeeld door onbeschermde seks te hebben.
Symptomen van vermoedelijke hiv zouden je moeten waarschuwen om een screeningstest aan te vragen bij je arts. Wees niet bang om ernaar te vragen. Veel landen hebben al mechanismen ingevoerd om de vertrouwelijkheid te waarborgen en er zijn dus geen vooroordelen over de medische dossiers van patiënten.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Esteban, C. S. (2014). VIH: Infeccion aguda, pesquisa y manejo. Revista Médica Clínica Las Condes, 25(3), 419–424. https://doi.org/10.1016/s0716-8640(14)70058-6
- Cohen, M. S., Chen, Y. Q., McCauley, M., Gamble, T., Hosseinipour, M. C., Kumarasamy, N., Hakim, J. G., Kumwenda, J., Grinsztejn, B., Pilotto, J. H. S., Godbole, S. V., Chariyalertsak, S., Santos, B. R., Mayer, K. H., Hoffman, I. F., Eshleman, S. H., Piwowar-Manning, E., Cottle, L., Zhang, X. C., … Fleming, T. R. (2016). Antiretroviral therapy for the prevention of HIV-1 transmission. New England Journal of Medicine, 375(9), 830–839. https://doi.org/10.1056/NEJMoa1600693
- Transmisión del VIH | Información básica | VIH/SIDA | CDC. (n.d.). Retrieved July 6, 2020, from https://www.cdc.gov/hiv/spanish/basics/transmission.html#anchor_1566553338
- Erazo, Ana María Bastidas, and Gladys Eugenia Canaval Erazo. “Más allá de los síntomas: vivir con VIH es motor de cambio.” Avances en Enfermería (2018): 338-346.
- Bastán, Jesús Enrique Pérez, and Luisa Fernanda Viana Castaño. “Adherencia terapéutica a los antirretrovirales de gran actividad en personas con VIH/SIDA.” Archivos del Hospital Universitario” General Calixto García” 7.2 (2019): 222-233.
- Linares Guerra, Elisa Maritza, et al. “Cambios del peso y de las células T CD4+ en sujetos VIH/sida con antirretrovirales. Angola.” Revista de Ciencias Médicas de Pinar del Río 21.6 (2017): 5-14.
- Briel, Matthias, et al. “Adjunctive corticosteroids for Pneumocystis jiroveci pneumonia in patients with HIV‐infection.” Cochrane database of systematic reviews 3 (2006).
- Nuñez, Fabio Domingo. “El enfoque de derechos en salud y la respuesta al VIH y SIDA en la Argentina.” (2016).
- Martínez Machin, Gerardo, et al. “Aislamiento, identificación y tipificación de levaduras en pacientes VIH positivos con candidiasis oral.” Revista Cubana de Medicina Tropical 49.3 (1997): 174-180.
- Pascual, I. Pintos, E. Muñez Rubio, and A. Ramos Martínez. “Diagnóstico de la infección aguda y crónica por el VIH y de sus estados evolutivos.” Medicine-Programa de Formación Médica Continuada Acreditado 12.56 (2018): 3329-3331.
- del Sida, Sociedad Española Interdisciplinaria. “Documento Informativo sobre la Infección por el VIH.” Madrid: Gesida (2017).
- Berbesi-Fernández, Dedsy, et al. “Situación de VIH en usuarios de drogas inyectables en Colombia.” Infectio 20.2 (2016): 70-76.
- Morales, Humberto Patricio Anangono, Glubis Wiliber Gómez Peláez, and Hugo Antonio Luna Rodríguez. “Transmisión vertical del virus de inmunodeficiencia adquirida (VIH).” RECIAMUC 2.2 (2018): 214-229.
