Alles wat je over de rudimentaire staart moet weten
De rudimentaire staart, ook wel de menselijke staart genoemd, is een fenotypische groei waarvan wereldwijd slechts ongeveer 100 gevallen bekend zijn. Het is zelfs een van de zeldzaamste aandoeningen die tot nu toe bekend zijn.
Deze staart groeit in het laatste deel van het heiligbeen, ter hoogte van het stuitbeen. Het bestaat meestal uit bindweefsel, spieren, bloedvaten, zenuwen en huid. Bij andere gelegenheden kunnen echter ook andere structuren met wervels en kraakbeen verschijnen.
Artsen zullen de rudimentaire staart meestal verwijderen zodra de baby geboren is. In een aantal gevallen vindt deze operatie echter niet plaats en houden volwassenen hun hele leven lang hun staart.
Tegelijkertijd hebben experts veel gevallen van rudimentaire staarten met spina bifida in verband gebracht, een aangeboren aandoening waarbij de kanalen van de wervelkolom tijdens de zwangerschap niet volledig sluiten. Studies bevestigen ook dat gevallen van rudimentaire staarten tweemaal zo waarschijnlijk zijn bij mannen als bij vrouwen.
Lees ook:
Waar zijn telomeren voor?
Oorzaken van een rudimentaire staart
De waarheid is dat de exacte oorzaak van deze zeer zeldzame aandoening onbekend is. Wetenschappers hebben afgeleid dat het van een genetische mutatie afkomstig is, die een verborgen karakter van onze evolutionaire ontwikkeling reactiveert dat nog steeds in het menselijk genoom onderdrukt is.
Er hebben ook recente studies en onderzoeken plaatsgevonden waarvan de resultaten deze theorie versterken. Om te bewijzen dat deze genen ook in het menselijk genoom zaten, bestudeerden wetenschappers ook de genen die voor de staartontwikkeling bij muizen en andere gewervelde dieren verantwoordelijk zijn.
Mensen ontwikkelen geen staarten meer, ondanks dat ze er de genen voor hebben. Dit komt doordat de regulatie van deze genen celdood of apoptose van de cellen veroorzaakt (Spaanse link) die voor de ontwikkeling van deze rudimentaire staart bestemd waren.
Met andere woorden, in ons lichaam hebben we voldoende opdrachten en instructies om een staart te kunnen ontwikkelen. Deze opdrachten worden echter vernietigd. Als gevolg van deze genen kun je tussen de 4e en 8e week van de zwangerschap een staart bij mensen waarnemen.
Aangezien er maar zo weinig mensen met een rudimentaire staart zijn geboren, heeft de aandoening in de wereld van geneeskunde en evolutie tot een levendig debat geleid.
Misschien ook interessant om te lezen:
Chromosomale inactivering: een belangrijk proces in de geslachtsbepaling
Kenmerken
Je moet er rekening mee houden dat het, ondanks zijn naam, in de meeste gevallen niet echt een staart is. Een normale staart, zoals die van een kat of een hond, bestaat uit een reeks botten, kraakbeen, ruggenmerg en goed gedifferentieerde spieren die een correcte beweging mogelijk maken.
In de gevallen van een rudimentaire staart die we hebben beschreven, bestaat echter geen van deze structuren. De weinige spieren die het vormen hebben bovendien geen botten om zich aan te hechten of om zich in te voegen.
Ze kunnen daarom niet op een gecoördineerde manier samentrekken of bewegen zoals de staart van welk dier dan ook dat wel kan. Zoals we hebben gezien, bestaat het echter uit:
- Bindweefsel
- Gespierde structuren
- Bloedvaten
- Zenuwen
- Huid
Door al deze structuren kan de staart naar believen van het kind bewegen en samentrekken. Dit is echter zonder enige vorm van coördinatie en met veel beperkingen.
Tegelijkertijd varieert de grootte van de rudimentaire staart van geval tot geval. De langste staart die ooit is opgetekend, dateert van enige tijd geleden en dat was bij een jongen uit het toenmalige Frans Indochina. De grootte van zijn rudimentaire staart was bijna 23 centimeter.
Vaak is het moeilijk om onderscheid tussen spina bifida en een echte rudimentaire staart te maken. Er was bijvoorbeeld een geval van een Indiase jongen genaamd Chandre Oram die om zijn lange ‘staart’ beroemd is geworden (Engelse link). Dit was echter geen echte staart, maar een geval van spina bifida.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Manuel Soler. (2002). EVOLUCION La base de la Biologia. © Proyecto Sur de Ediciones, S.L.
- Rouco, I., Barredo, J., & Zarranz, J. J. (2013). Enfermedades de la médula espinal. Neurología. https://doi.org/10.1016/B978-84-8086-750-4/00019-3
- Río, R. Del, & Guiñez Gahona, R. (2015). Espina bífida, prevención, diagnóstico y manejo prenatal. Rev. Ped. Elec.
