Oorzaken en behandelingen van urine-incontinentie

Urine-incontinentie is een situatie die vaker voorkomt bij kinderen, vrouwen en ouderen. In dit artikel vertellen we je over de symptomen, oorzaken en mogelijke behandelingen.

Urine-incontinentie zorgt ervoor dat je je blaas niet vol kunt laten lopen of beheersen. Het is echter geen ziekte. In plaats daarvan is het een gevolg van basisaandoeningen die de blaas beïnvloeden.

Het bepalende kenmerk van urine-incontinentie is het onvrijwillige urineverlies. Iemand met urine-incontinentie kan zijn blaas niet controleren, dus lekt er urine op ongepaste tijden. Soms lekt er urine wanneer je je lichaam inspant, zoals niezen en hoesten. Andere keren kan het gebeuren, omdat je blaas vol is.

Urine-incontinentie is niet alleen een fysiek gezondheidsprobleem. Er zijn ook sociale gevolgen voor degenen die er last van hebben. Ze zijn vaak bang om op ongeschikte momenten of in het bijzijn van andere mensen urine te verliezen.

Oorzaken van tijdelijke urine-incontinentie

Voorbijgaande urine-incontinentie treedt op wanneer de incontinentie niet lang aanhoudt. Over het algemeen kunnen voedsel, drinken of medicijnen die de urineproductie stimuleren dit veroorzaken. Zodra het vochtafdrijvende effect stopt, dan verdwijnt de incontinentie.

Sommige stoffen die dit kunnen veroorzaken, zijn frisdranken, alcohol, citrusvruchten en bepaalde medicijnen tegen hoge bloeddruk. Andere oorzaken zijn onder andere:

• Urineweginfecties: irritatie van de blaas kan intens genoeg zijn om urineverlies te veroorzaken.
• Constipatie: de darm bevindt zich dicht bij de blaas en kan deze stimuleren als je harde ontlasting hebt.
• Zwangerschap: Tijdens de zwangerschap kunnen zowel hormonale veranderingen als de vergroting van de baarmoeder je blaas hyperactief maken.

Oorzaken chronische urine-incontinentie

Aan de andere kant heeft urine-incontinentie die een tijdje aanhoudt of chronisch is geworden andere oorzaken. Deze oorzaken zijn dan onder andere:

• Verzakking: wanneer de bekkenspieren worden verzwakt, dalen de bekkenorganen. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij vrouwen met gecompliceerde of meervoudige geboorten. Het verlagen van deze structuren wordt ‘verzakking’ genoemd.
• Leeftijd: veroudering verzwakt de spieren in je lichaam, inclusief de blaasspier. Bij vrouwen vermindert de menopauze oestrogeen en verslechtert ook de weefsels in de urinewegen.
• Gynaecologische operaties: de blaas is een orgaan dat andere organen op hun plaats houden, vooral de baarmoeder. Wanneer vrouwen een operatie in dat gebied ondergaan, kunnen ze urine-incontinentie ervaren.
• Prostaatproblemen: bij mannen veroorzaken prostaatproblemen meestal urine-incontinentie. De eerste hiervan is benigne prostaathyperplasie en, ernstiger, de tweede is prostaatkanker.
• Neurologische aandoeningen: bepaalde problemen met het zenuwstelsel kunnen de zenuwen in je blaas beïnvloeden en waardoor deze gaat lekken. De technische term is ‘neurogene blaas.’ Het kan zelfs gebeuren met aandoeningen zoals Parkinson of Multiple Sclerose.
• Psychologische oorzaken: stress of angst kunnen ook dit blaasprobleem veroorzaken. Bedplassen bij kinderen jonger dan zes jaar is hier een voorbeeld van.

Niet farmacologische behandelingen

Je hebt niet altijd medicatie nodig om urine-incontinentie te behandelen. Een van de belangrijkste aanbevelingen is om te beheersen hoeveel vloeistoffen je gedurende de dag drinkt. Je kunt dit doen zonder de hoeveelheden te verlagen. Je kunt zelfs je drinkschema wijzigen om te voorkomen dat zich in korte tijd grote hoeveelheden urine vormen.

Het beste schema om te volgen is om ‘s ochtends meer water te drinken en vervolgens te verminderen naarmate de dag vordert. Voor kinderen die in bed plassen, is het soms het beste om eerder te eten. Op die manier is er meer ruimte tussen eten en slapen gaan.

Medicatie

Soms, hoe je het ook probeert, kun je het probleem niet alleen oplossen. Dan moet je misschien medicatie gebruiken. Andere keren wordt urine-incontinentie veroorzaakt door een ziekte die specifieke medicatie nodig heeft.

Deze medicijnen zijn bedoeld om ervoor te zorgen dat de blaas niet onvrijwillig samentrekt. Bovendien zorgen ze ervoor dat de plasbuis gesloten blijft, terwijl urine de blaas binnenkomt. Hiervoor zullen artsen meestal anticholinergica voorschrijven.

Dit type medicatie maakt het moeilijker voor de blaasspier om zich samen te trekken. De meestvoorkomende is oxybutynine. Anticholinergica zijn zeer effectief, maar ze kunnen enkele onaangename bijwerkingen veroorzaken. Lees hier een Spaans artikel over de mogelijke bijwerkingen.

Patiënten met glaucoom en hartritmestoornissen kunnen dit medicijn echter niet gebruiken. Voor degenen die geen contra-indicaties hebben, als de bijwerkingen te intens zijn, dan moet je met je arts praten over het stoppen van de behandeling. Tot slot, als noch dieet noch medicijnen werken, dan is chirurgie de laatste optie.